André Manuel, die het presentatiestokje van Johan Schoterman had overgenomen, drukt meteen zijn stempel op deze avond. Terwijl het noodweer buiten losbarstte, begon de cabaretier/zanger/gitarist met een ongehoord heftige versie het Krang nummer 'Rèègn' om vervolgens fluisterend Roos Blufpand aan te kondigen. Roos en haar mannen (en vrouwen) brachten prachtig tegen de kleinkunst aanleunende muziek, waarbij vooral het gebruik van cello en handpercussie opviel. Er werd zelfs nog een stukje gefluit. Na twee nummers haastte Roos zich naar de andere zaal om de ziek geworden Maaike Ouboter te vervangen als support bij Janne Schra. Met succes! Janne èn publiek waren naar verluid zeer te spreken over haar.
Ondertussen hadden E Royal en zijn Kingsz de zaal al op de kop gezet met hun super swingende mix van hiphop, funk en zwoele rnb. Het geplande interview met de band veranderde in een spontane sessie tussen presentator Manuel en zangeres Rachel Tuparia met als uitsmijter de Mother's Finest kraker 'Baby Love'. Daarna gingen we direct over naar Micah die op het singersongpodium liet horen waarom zij haar Kunstbende collega's het nakijken gaf. Zeer bijzonder.
Voodoo Rites uit het Rijssense tapte op het andere podium uit een zeer aangenaam vaatje vol meerstemmige stoner à la Queens of the Stone Age. Goede songs, heerlijke vocalen en vet als een spons in een olietanker.
The Greatest Show wil verrassen en het publiek alle hoeken van de muziekkamer laten zien. En dat kun je gerust over laten aan de boys van Crime & Punishment. Het was officieel hun afscheidsshow maar eigenlijk de opmaat voor het nieuwe project dat vanaf maart 2014 onder de naam Mayhem de podia onveilig gaat maken. Rico Neeter en George Grein bliezen het dak eraf met knallende dubstep, bigbeats, grunts en toffe blieb bliebmuziek, vergezeld door een geweldige lichtshow. Presentator Manuel verzorgde bij tijd en wijle voor een gastbijdrage op elektrische gitaar.
Na de pauze ging de show verder met vier nieuwe acts, waaronder Mr. Alligator. Dat deze band nog niet is opgepikt door de landelijke media is een wonder. Prachtige, avontuurlijke pop die soms deed denken aan Kate Bush ten tijde van Army Dreamers, dan weer aan The Mo, maar vooral klonk als zichzelf. Zoals de host treffend opmerkte: "het klinkt o zo simpel maar het zit eigenlijk heel ingewikkeld in elkaar."
Ook bijzonder was HZ Electric, vuige (hard)rock uit Laren en omgeving. Een strakke band met een uitstekende gitarist. George Thorogood meets AC/DC meets The Stooges. Helaas had de zanger een Axl Rose-complex en net iets teveel drugs achter z'n kiezen zodat het uiteindelijk een beetje gênant werd. Totaal niet gênant maar ronduit super waren de optredens van Carmijn en Nils Westerhoff. Prachtige tegen de country aanleunende songs, mooie doorleefde vocalen, subtiel gitaarspel... kippenvel!