“Soms heb je van die avonden waarvan je later kan zeggen dat jij erbij was. Wellicht dat dit zo’n avond wordt.” In een schemerdonkere zaal in klinkt goedkeurend gemompel en geroezemoes. Op deze zaterdagavond bij sociaal-culturele vereniging Eureka in Zwolle treedt het Canadese indierock bandje The Belle Game op. The Belle Game treedt op tijdens een van de “Legendary Minstrel Session’-avonden van Minstrel Music, ook bekend van het Minstrel Festival dat afgelopen juni in Zwolle was. Klein, intiem, verrassend en vooral: nieuwe muziek. Deze keer de beurt aan de Canadezen. 

Verrassende start
Voorprogramma van de avond is het Nederlandse Boar Doe. Net als The Belle Game is dit ook hun debuut voor Nederlands publiek. Boar Doe bestaat uit de Zwolse Henri Vogelzang (toetsen en backing vocals) en Hannie Donker (zang en gitaar). Het duo werkt momenteel aan een EP, waarvan ze een aantal nummers laten horen. Boar Doe zweeft tussen genres in. Singer-songwriter, ambient en dreampop: allen zijn te horen. Vooral het nummer ‘Measure the Missing’ maakt indruk. Muisstil is het op de zolderverdieping van Eureka, terwijl de stem van Donker onder de huid kruipt. Haar grote bereik en charismatische overkomen werkt perfect. Vogelzangs pianospel sluit prima aan op haar gitaarwerk en vooral de elektronische invloeden geven hun nummers meer diepgang. Afgezien van enkele technische hick-ups, is niet te merken dat dit hun eerste echte optreden is. Boar Doe is een waardig begin van deze avond. 

Karaktervol in kaarslicht 
Een snelle high-five, nog gauw een slok bier. Dan stapt de zeskoppige band The Belle Game het podium op. Frontdame Andrea Lo knippert even met haar ogen vanwege het felle licht, na het schemerdonker. ‘Hi, Zwolle”, klinkt het een tikje verlegen, met hoorbaar Canadees accent. Met openingstrack ‘Wasted Light’, laat de band meteen horen wat ze kunnen. Loepzuiver, strak en zelfverzekerd. Her en der wordt al voorzichtig meegedeind op de maat, voeten tikken mee en bezoekers schuifelen wat dichterbij het podium. Deze band weet wel degelijk hoe ze moeten performen. Iets dat vooral op de conto van frontdame Andrea Lo is te schrijven vanwege haar krachtige vermogen. 

‘Keeps Me Up At Night’, ‘Blame Fiction’, het prachtig opgebouwde ‘Bruises To Ash’ en het Feist-achtige ‘Tradition’. Nergens rammelt het echt, nergens voelt het gekunsteld. Het maakt hen een beetje voorspelbaar, maar dat wordt tenietgedaan door de kwaliteit ervan. Aanstekelijke single ‘Wait Up For You’ heeft een langer intro, compleet met maracas. Het werkt beduidend goed en maakt het nummer spannender. Ook single ‘River’ is live ijzersterk en zorgt voor verraste gezichten in het publiek. Een aanstekelijke energie hangt in de ruimte, waarderende gezichten lichten op in zacht kaarslicht. Dit is precies waarop werd gehoopt.