Geïnspireerd door werelds' beste muziekprogramma, 'Later with Jools Holland' werd Metropool omgetoverd tot een carrousel met vijf podia waarbij tien regionale acts om en om drie tracks speelden, onderbroken door interviews en clips. De presentatie was in handen van de onnavolgbare Johan Schoterman.
Vier uur livemuziek van werkelijk de meest uiteenlopende genres: Van snoeiharde dubstep tot subtiele singer-songwriters. Een ambitieuze opdracht voor zowel techniek, bands, organisaties en publiek. Gelukkig kwam alles goed uit de verf. Dit was de eerste editie en los van enkele kleine haperingen viel het op hoe, ondanks de snelle wisselingen, met name het geluid steeds uitstekend was. Sterker nog, het had zijn charme dat niet alles vloeiend ging: het bracht het publiek dichter bij de kwetsbaarheid van een concept en de ambitie van een podium dat iets nieuws wil brengen aan zijn publiek.
Over de acts valt veel te zeggen, maar het is tegelijkertijd te gemakkelijk om een band te beoordelen op enkele nummers zonder het gehele aspect van show, fans en opbouw mee te maken. Waarbij een normaal concert de artiest de tijd en de ruimte krijgt zijn act op te bouwen, moest het hier meteen staan. Voor artiesten is dat een zware opgave, maar het zegt veel over de kwaliteit van de line-up dat iedereen op zijn eigen manier knalde en goed uit de verf kwam.
Wilhelmfreddie: sympathieke band met immense passie en energie. Een heftig funkende ritmesectie, een dolgedraaide zanger, freejazz toeters en een toetsenist die gekte koppelde aan vituoos kabaal. Een waanzinnig overtuigende act die klaar is voor meer. Muzikaal had het wel wat weg van een jonge Shriekback, Gang of Four en punkfunk bands als LCD Soundsystem. Maar ze hebben bovenal een zeer eigen geluid en als afsluiter een supercoole cover van Motorheads' 'Ace of Spades'.
Poor John: twee broers: een basspelende zanger die met zijn voeten ook een kickdrum, snare en crash wist te bespelen, vergezeld door een jongen die de hihat met zijn rechtervoet speelde, zong, en gitaarspeelde met twee handen. Dat laatste klinkt misschien als ontzettend voor de hand liggend, maar het ding is juist dat die hand vier vingers miste. Talent! Poor John speelt weliswaar geen eigen songs, maar hun tot op het bot gestripte versies van oude blues en country songs klinken zeer authentiek. Ook de humorvolle presentatie en het rondspattende spelplezier maakt deze band tot een aanrader van jewelste. Country is absoluut een genre waar je van moet houden, maar de rauwheid en het spelplezier van de jongens met daarbij het talent om zo'n sound met slechts twee man neer te zetten, met daarbij de handicap van het gitaarspelen met alleen een duim, toverde bij zelfs de mensen die het genre niet waarderen een gunnende glimlach.
Chayah: een zacht en breekbaar meisje met een stem waar meer karakter in zit dan een chinees teken. Wat introvert, maar dat had iets versterkends in combinatie kwetsbare teksten. Het is lastig om origineel te zijn in het singer/songwriter genre, maar Chayah wist iets heel moois van haarzelf neer te zetten met akkoorden die bleven boeien en niet "klonken als... ". En dat voor een 17-jarige! Dit belooft heel veel!
Radio Days: Ik vond met name het eerste nummer erg goed overkomen; britpopachtige catchy songs, maar met frisfruitige energie en een randje dat je niet zou verwachten bij deze boys next door.
Devon Pax: zanger/componist/producer met live gespeelde RnB tracks. Met de moves van een jonge George Michael, de looks van Waylon en een stem die het midden houdt tussen Burcak en Michael Jackson is het soms even zoeken naar de ware Devon Pax. Maar live staat het als een huis, mede dankzij een formidabele band en prima backingvocals. Dit is een van de leuke kanten van dit concept; de best wel gelikte electro dancepop van Devon en zijn band is het soort muziek dat je bijna nooit in een poppodium aantreft, laat staan dat het de bill deelt met snoeiharde stoner rock of oerknal rock ín roll.
De Pioniers: In een zaal met veel publiek zou het los gegaan zijn. Geen blingbling bitches of money maar energie: Dak eraf! Helaas kwam het hier wat lastig over. Na een intiem singer-songwriter liedje is het lastig om met een whiskey te gaan springen op de springstof van de Pioniers. Er is wel goed over de show nagedacht. De nummers hadden verder niet iets heel eigens, maar de rijms en flow waren van hoog niveau. Daarmee kwalificeren de Pioniers zich tot een serieuze clubact waar we nog veel van gaan horen.
Een ware verassing was de verfrissende band Pauw. Goede psychedelische rock, emotioneel, gepassioneerd. origineel. Kenmerkend door de onwijs toffe sound. Ja, de band was muzikaal tof, maar met "toffe sound" doel ik voornamelijk op de immens dikke bastonen die de bassist/toetsenist met zijn effecten wist te produceren. Samen met de heerlijk groovende drums en stoner riffs een belofte voor de toekomst. Dit kon wel eens heel groot worden! Goede composities, technisch begaafde muzikanten met groove en passie. Muzikaal een soort mix tussen Bjork en Monster Magnet met een vleugje Hawkwind, Motorpsycho en Zeppelin.
Midnight Motel: een band die erg graag wil rocken, maar dat komt nog niet helemaal uit de verf. Het is allemaal een beetje te geforceerd, alsof ze gekeken hebben naar hun rockhelden en proberen te kopieren wat zij doen.
Marylou: "I want you back, today, tomorrow this afternoon". Teksten recht uit het hart. Ze bracht met veel overtuiging haar heel persoonlijke liedjes voor het voetlicht. Gedurfd koos ze ervoor om bij het laatste nummer van de microfoon weg te stappen en wist zo het publiek muisstil te krijgen.
Producer en muzikale duizendpoot Knarsetand wist met een saxofonist van rauwe dubstep reggae en sfeervolle soundscapes te maken. Beatboxend en rappend ging het hem ook goed af. Samen met rapper Phunxz bracht hij een energiek maatschappijkritisch nummer dat binnenkort op EP zal verschijnen van rapper Phunxz. Helaas kwam het rauwe dubstep materiaal niet tot zijn recht in deze setting.
Het mooie van dit concept is dat het publiek verrast werd door genres en acts die het normaal nooit zou bezoeken. Dat werkte meer dan wonderwel. In een tijd waarin waarin het de culturele sector en dus ook de poppodia niet gemakkelijk gemaakt wordt, is het prettig dat er bij Metropool nog ruimte en lef is voor dit soort vernieuwende en grensoverschrijdende initiatieven.