"Wat is het hier stil! Dat mag ook wel..." zijn de eerste woorden van de presentator Johan Schoterman. Hij lult er niet om heen en vertelt daarom maar direct de prijzen die gewonnen kunnen worden. Een goed begin van de avond.
Skunkfunk
Het wordt druk op het podium en tijdens het spelen staan ze ook niet stil. Heel gezellig dus, en niet alleen op het podium: Skunkfunk nodigt iedereen in de zaal uit om naar voren te komen, wat het publiek direct doet. De funk werd snel duidelijk, lekker ritme, lekkere bas en een tempo dat hoog ligt. De zangers maken er een feest van, de band gaat op in zijn eigen muziek: alle bandleden maken dezelfde bewegingen op het ritme. Ieder bandlid, negen in totaal, wordt bij het optreden betrokken. Na drie nummers zijn ze moe, maar het zorgt niet voor minder energie op het podium. Tijdens het vierde en laatste nummer versnelt de band en sluiten ze af met een knal.
Laatste finale van de Doorbraak
Diverse bands van hoog niveau met als winnaar Salisbury
Met verschillende talentvolle bands was het dit jaar lastig om de beste te kiezen. Op zaterdagavond 20 oktober tijdens de laatste finale van muziekwedstrijd de Doorbraak kwam de band Salisbury als winnaar uit de bus.
Texas Radio
De tweede band lijkt uit de jaren tachtig te komen: een gitaarkoffer met luipaardprint, jongens met halflange haren en een boerenzakdoek in het haar. Het mooiste zijn de schoenen van de gitarist: cowboylaarzen. Het eerste instrument wat we horen is de mondharmonica, waarna de blazer/toetsenist zich laat horen. Het begint vrij stevig, met trekken van Led Zeppelin en DeWolff, en met rustige stukken als chorus. In een van die chorussen wordt de zanger op zijn mobiel gebeld, die hij opneemt. Hij meldt al zingend dat hij het druk heeft met optreden zonder het nummer te onderbreken. Na het stevige nummer komt er een verhaaltje over de zieke gitarist en Lady Gaga en een neger met een grote lul. Het volgende nummer is met twee akkoorden geschreven en klinkt country en western door de banjo en de rauwe zang. Het volgende nummer behoudt de rauwe zang, maar is rock and roll door het tempo en de luide bass. Het laatste nummer gaat weer terug naar de jaren '80 rock. Toch blijft de country- & westernstijl in het geheel naar voren te komen, vooral door de mondharmonica van de zange, die helemaal uit zijn dak gaat, zoals blijkt uit het feit dat hij van het podium springt en gaat rondrennen aan de voorzijde van de zaal.
Rouge United
Rouge United bestaat uit drie mannen en een vrouw die haar mannetje staat te horen aan haar zang. De band begint ruig, waar de zangeres een sterke, ruige stem aan toevoegt. De ritmes zijn opzwepend en er is genoeg energie, zowel in de muziek als op het podium. De zang is en blijft sterk en de muziek entertaint, maar het publiek houdt schijnbaar niet van de ruigere stijl. Ook trekt het publiek de meer rustige kant van Rouge United niet goed. Misschien zit het publiek er al wel doorheen, want het klinkt toch goed. De combinatie van de stem van de zangeres en de gitarist is prima. Hierna schreeuwt de zangeres ons de oren van de kop en gaat ze verder met 'partying'. De drum en bassist zetten een stevig ritme in, waarna het sterkste nummer van de band begint. De ritmes liggen beter in het gehoor en de combinatie van instrumenten en zang wordt beter. Het lijkt een beetje op Anouk in haar betere rock dagen, wat een compliment is. Jammer is dat de zangeres eindigt met een poging tot grunten. Uiteindelijk een heel goed optreden, alleen niet zo consistent in vergelijking met Skunkfunk en Texas Radio.
BlindRose
BlindRose: drie gitaristen, waarvan er een zingt, en een drummer.. dat kan niet fout gaan. Als de gitaren beginnen, zit het inderdaad snor, maar de zang is niet sterk: in het begin absoluut niet goed verstaanbaar. Gelukkig trekt ook de zang bij in het eerste nummer en komt alles goed. Ze spelen ruige muziek, met een lekker ritme, wat doet denken aan punk en hardrock. Het gitaarspel is solide, de drum strak en de zang goed. Terwijl de vorige bands veel energie in hun optreden en muziek hadden, moet deze band het vooral hebben van de muziek zelf. Dat maakt het niet minder slecht, want hier zit genoeg in. Uiteindelijk heeft het tweede nummer wat weg van Nirvana, wat als een compliment moet worden opgevat. De andere nummers zijn ruiger waardoor ze meer gaan lijken op de hardrock die Metallica ten gehore brengt.
Toch blijft de zang achter vergeleken met het gitaarspel en de drum, vooral omdat de zanger op veel stukken niet goed te verstaan is. Het laatste nummer is hun sterkste nummer, waarin de zang wel goed te verstaan is en alles in elkaar kli(n)kt. De consistentie was uiteindelijk ver te zoeken, maar over het algemeen was het optreden meer geklap waard dan het kreeg.
Salisbury
Salisbury bereidt zich voor en lijkt op het eerste gezicht (of in het eerste gehoor) meer ervaring te hebben dan de andere bands. Als de zanger en gitaristen de microfoons testen, klinken ze super. Het begin van het eerste nummer lijkt op een hele ruige band te wijzen, als ze echt beginnen te spelen komt er echter meer rust in. Het begint een country & western geluid te krijgen, maar iets verderop komt de ruigheid weer met volle kracht terug. Zo hard zelfs dat de muziek wel wat zachter kon. Het tweede nummer begint lekker met ruige hardrock, met de redelijk hoge stem van de zanger, die soms gecombineerd wordt met de stemmen van de gitaristen. Ook deze band heeft veel energie in de muziek en op het podium.
Dat de band ook rustigere nummers kan spelen, blijkt uit het derde nummer waarin de stem van de zanger goed naar voren komt. Dit nummer, "Wall of Sound", eindigt dan ook met een wall of sound. De drum blijft strak, de zang zuiver en de gitaren snoeihard. Het laatste nummer begint weer rustig en de combinatie van de stemmen van de zanger en bassist is goed. Ik vrees het ergste voor het einde: komt er weer een wall of sound? En inderdaad, de band stelt niet teleur: ze kunnen een hoop goed in elkaar zittende herrie ten gehore brengen, wat leidt tot een knallend eind van de optredens.
En dan: de prijsuitreiking
Bert Bennink, adviseur popmuziek Kunst & Cultuur Overijssel (KCO), en medeanimator van de Doorbraak wordt hartelijk bedankt door het publiek. Ook de mensen die geholpen hadden werden bedankt, zoals de mevrouw die de prijzen bracht, 3voor12, KCO. Een emotioneel dankjewel, want na vier jaar van De Doorbraak en daarvoor veertien jaar Oogst van Overijssel komt er een einde aan deze Overijsselse popcompetitie. De popmuziek-advisering vanuit Kunst & Cultuur Overijssel houdt op en ook het succesvolle Talentpodiumplan bij 22 Overijsselse festivals wordt stopgezet. Bert Bennink: "Heel Kunst & Cultuur Overijssel in deze vorm stopt per 1 januari 2013, de toekomst van de professionele ondersteuning in alle werkvelden is uiterst onzeker, zo niet voorbij."
De finalejury werd gevormd door Sander Guis (DJ Radio 2 en ex-3FM), Jelle van Gosliga (programmeur van ’t Ukien) en Marjolijn Dokter (projectmedewerker van Burgerweeshuis).
De bands werden langsgegaan: Skunkfunk was een feest, Texas Radio was sterk, BlindRose moet doorontwikkelen en waren lekkere jongens, Rouge United moeten een goede producer zoeken en Salisbury moet gewoon een hit schrijven. De beste drummer, die een workshop bij Atak wint, was de drummer van Salisbury: Efraim van den Berg. De beste artiest was de saxofonist van Skunkfunk: Pieter van Houte, beiden naar mijn mening terecht. Plaats vier en vijf werden niet gegeven: de twee overgebleven bands moesten het zelf maar uitvechten. Rouge United werd derde, Skunkfunk werd tweede en de winnaar was Salisbury. Omdat dit de laatste Doorbraak was, liet presentator Johan de saxofonist Pieter van Houte de dodenmars spelen, terwijl de vlag van KCO naar beneden gelaten werd.