The Black Atlantic en Luik: vol rauwe inspiratie

Muziek om bij weg te dromen

Foto's: Eddy Dibbink, Tekst: Almara Riley ,

Het licht is gedimd en je hebt het gevoel in je eigen huiskamer te zitten, met een drankje en een paar vrienden. De band speelt voor jullie alleen. Je bent onderdeel van het proces en het voelt goed.

Ondanks het gebruik van de grote zaal is het gevoel bij de avond heel intiem, heel … indie.
De band staat net voor het podium opgesteld en het publiek zit eromheen. Speciaal voor dit optreden staan er tribunes opgesteld; zo hebben we het Burgerweeshuis nog nooit meegemaakt. Ook al gebruikt men versterkers, het optreden heeft een heel akoestische sfeer.
Trefwoorden van de avond zijn: zachtjes, stil, intiem, rustig, lounge, relaxed.

Luik komt uit Rotterdam en bestaat uit frontman Lucas Dikker, Simeon Poot, Gerrit van der Scheer en Keimpe Koldijk.
Door de opstelling passen er wel minder mensen in de zaal, maar dit draagt alleen maar bij aan het gevoel dat Luik voortbrengt. Het is ideale muziek om half stoned (van het leven, natuurlijk), hangend op een beanbag al wegzwevend naar te luisteren. Het doet soms zelfs psychedelisch aan. Het publiek is muisstil, alleen tussen de nummers door klinkt er applaus en zacht geroezemoes.

Na een korte pauze, waarin het barpersoneel eindelijk aan het werk kan, komen de jongens van The Black Atlantic op. Deze Groningse band rondom singer/songwriter Geert van der Velde bestaat naast hem uit Kim Janssen, Matthijs Herder en Simon van der Heide.

Door de afwisseling van tempo en intensiteit van de nummers waan je je soms in een rollercoaster. Ook hier is het publiek doodstil en vol aandacht. Je hoort, ziet en voelt alleen de band (en je vloeistof naar keuze). Omdat je op sommige plaatsen letterlijk met je rug tegen de muur aanzit, voel je de zwaardere tonen van de muziek letterlijk door je lichaam heengaan.
Meerdere bandleden (okay, allemaal) bespelen verschillende instrumenten en hierdoor blijft de variatie hoog. Ook (back-up) vocals beheersen ze alle vier. In deze veeleisende en kritische maatschappij is dat een bijzondere, maar vaak ook noodzakelijke eigenschap voor veel bands.
Zelfs tijdens hun derde (!) optreden van de dag merk je niets van enige vermoeidheid. Vóór het avondoptreden in het Burgerweeshuis gaf The Black Atlantic ook een kleedkamerconcert én een optreden bij Ministrel in Zwolle.

Naast de duidelijke kunde van de gehele band, wil ik toch een (subjectief) spotlight laten vallen op de drummer. Toch een vaak op de achtergrond (letterlijk en figuurlijk) blijvend onderdeel van veel muziek. Behalve strak (en mooi!) slagwerk, lukt het hem ook nog eens om af en toe, tegelijkertijd een ander instrument te bespelen. Multitasken is trouwens iets wat iedereen bij The Black Atlantic beheerst.

Om terug te komen op het optreden zelf; er miste slechts één ding: kaarsjes in de zaal.
Het was intiem, maar toch intensief. Het zou niets verbazen als er van een, of beide, bands van vanavond posters zouden hangen in menig slaapkamer.
Om verliefd op te worden.