Het zal halverwege de jaren negentig zijn geweest dat New Model Army voor het laatst uit mijn speakers kwam. Ik had net mijn rijbewijs en in de auto zette ik vaak History op, het verzamelalbum uit 1992. Teksten met een boodschap, muziek waarop ik altijd zo lekker doorreed. Helaas kwam het cassettebandje (!) jammerlijk aan zijn eind – die dingen liepen vroeg of laat vast – en zo verdween NMA bij mij uit het oog én uit het hart. Toen ik hoorde dat ze naar Hengelo kwamen had ik geen flauw idee dat de band al die jaren zo actief was gebleven. New Model Army is op dit moment bezig met een bescheiden tour. Het optreden in de Metropool is het enige optreden in Nederland, maar in Nederland zoekt men op de avond voor Koninginnedag over het algemeen liever een kroeg of terras op dan een concertzaal. Uitverkocht is het lang niet, maar later zal blijken dat kwaliteit vanavond boven kwantiteit gaat. Het overgrote deel van het publiek is duidelijk speciaal voor NMA naar Hengelo gekomen. Er is veel Duits te horen en ook zijn er redelijk wat Britten. Voordat de mannen uit Bradford opkomen is het de beurt aan Pioneers of Love, een jonge vierkoppige band uit Leeuwarden die sinds 2007 bestaat. Hun debuutalbum staat gepland voor september. Ze spelen zeven nummers, waaronder hun single 'Walhalla' waarmee ze de afgelopen maand Serious Talent waren bij 3FM. De set smaakt naar meer. Kom maar op met dat album! New Model Army trapt af met 'Get Me Out' en de sfeer zit er meteen goed in. Er is meer dan voldoende plek voor een flinke pit en degenen die daar staan zijn duidelijk niet voor het eerst bij NMA. Het motto van de band lijkt ‘niet lullen maar spelen’ te zijn. De Britse royal wedding is vandaag een voor de hand liggend onderwerp (‘thank you for getting us out of England on a day like this’) maar verder wordt er voornamelijk muziek gemaakt. De nummers volgen elkaar vlot op, maar de band wekt niet de indruk zo snel mogelijk weer naar huis te willen. Integendeel. Voor een song als 'Here Comes The War' bijvoorbeeld wordt uitgebreid de tijd genomen en ook de toegift is geen vluggertje. Ik vind zanger Justin Sullivan prettig om naar te kijken. Nee, ik val niet flauw bij zijn aanblik. Wat ik zo mooi aan hem vind, is dat hij zo expressief is, zowel met zijn ogen als in zijn gebaren. Soms lijkt hij zelfs pretoogjes te hebben. Niet direct iets wat je bij de serieuze protestsongs van NMA zou verwachten, maar Sullivan wekt wel sterk de indruk dat hij na al die tijd nog steeds met veel plezier op het podium staat. Datzelfde geldt voor de andere bandleden en ook de fans lijken het nog lang niet zat te zijn. Na afloop spreek ik er een paar die de band al vanaf het begin volgen. New Model Army – bringing fury & redemption since 1980 zie ik op een t-shirt staan. Ik heb nog zo’n 20 jaar aan ‘history’ in te halen. Binnenkort klinkt NMA weer uit mijn speakers, dat beloof ik mezelf.