Het weer kan niet beter: de zon schijnt en het kwik stijgt naar boven de 20 graden. Als ik het festivalterrein op kom lopen, valt de diversiteit onder het publiek op: complete gezinnen, jongeren, het typische festivalpubliek, toevallige voorbijgangers, vijftig-plussers... aan iedereen is wel gedacht vandaag. Er zijn dan ook veel verschillende dingen te doen en te beleven, maar de 'corebusiness' is muziek, veel muziek. De diversiteit hiervan is gelijk aan het publiek... of is het andersom?

Fingers On Fire
De band die het festival op de mainstage mag openen zijn de jonge rockers van Fingers On Fire. Vol van jeugdig enthousiasme proberen ze het, dan nog, schaarse publiek warm te krijgen voor hun aanstekelijke, vrij volwassen klinkende, rock. Maar het publiek moet zichtbaar nog erg in de festivalsfeer komen. Toch blijft het handjevol mensen geboeid kijken. Fingers On Fire zorgen voor een fijne start van de dag.

The Kings Of Oblivion
Hoewel je deze band regelmatig aan het werk kunt zien en tot nu toe hun verwachtingen waar maken, liggen de verwachtingen hoog voor dit festival. De band is de afgelopen tijd uitgegroeid van troubadour met begeleiding tot volwaardige band. Een fijne groep muzikanten die elkaar naadloos aanvullen met nummers die staan als een huis. Hoewel de americanarock niet voor iedereen heel toegankelijk is, blijft het van A tot Z boeien door wat er zich afspeelt op het podium. Frontman Rik Kaez deinst er tevens niet voor terug veel contact te maken met het publiek. The Kings Of Oblivion weet hoe ze volwaardige liedjes moeten maken en weten dit live overtuigend neer te zetten. De verwachtingen zijn meer dan waargemaakt!

Thozes
Eindelijk staat Thozes weer eens met volle bezetting op het podium. Het wordt dan ook hoogtijd om de liedjes van frontman Thomas Meeuwis vol en met kracht te horen. De kleine man met groot talent weet respect af te dwingen en laat geen steek vallen. Herkenning bij het publiek is er volop, het is dan ook niet raar dat een aantal liedjes uit volle borst worden meegezongen. De tweede stem van drummer Tim Beudel maakt de vocalen compleet. Een fijne voorproef voor hun EP presentatie op 1 juni in Metropool. Hopelijk verliezen deze jongens hun wilde haren nog lang niet!

Colinn
Over live optredens van Colinn is al veel gezegd. Vooral de vergelijking, qua zang, met The Cranberries is al veel gemaakt. Vandaag maakt dit kwartet, met op drums BAM!festival organisator Matthijs Rolleman, een andere indruk. Colinn werkt hard en speelt op safe, mogelijk om een nieuw publiek te bereiken. Of dit helemaal lukt valt in twijfel te trekken, want de wijze waarop bijvoorbeeld The Kings Of Oblivion weten te boeien valt Colinn in het niet.

Stefany June
De avond heeft dan wel z'n intrede gedaan, toch het is nog volop zonnig op het festivalterrein. Popformatie Stefany June doet hier genadeloos een flinke schep bovenop. De conservatorium-band brengt een mix van aanstekelijke pop, rock en dance. Stilzitten is tijdens hun dansbare muziek onmogelijk en iedereen lijkt hier dan ook gehoor aan te geven. Frontvrouw Stefanie Martens weet het publiek goed te betrekken bij het optreden. De muziek zit strak in elkaar, mede dankzij Julian Enequist, die met zijn elektronica het geheel qua sound flink dicht smeert.

Hans Dulfer
Na de fijne pop van Stefany June bereid ik me voor op 'jazz van hoog niveau'. Niemand minder dan saxofoon-legende Hans Dulfer prijkt groots op het affiche. Tot mijn grote verbazing staat achter op het podium geen drumstel, maar een dj-set en bij opkomst van de band wordt duidelijk waarom. De beats worden namelijk verzorgd door DJ Ronald Molendijk. De muziek is dan ook meer dance dan jazz te noemen. Een podium is echter voor Dulfer een overbodig obstakel en wordt pas echt duidelijk als hij besluit het publiek in te lopen en daar tussen een flink potje te blazen. Hierdoor trekt hij meteen veel aandacht en stroomt het publiek naar voren. Dulfer kan hierdoor rekenen op veel sympathie van het publiek.

Bertolf
De afsluiter van het vierde BAM!festival is Bertolf die, zoals we gewend zijn, met complete band komt met onder andere Bas Wilberink (ex Superfluous, Dolorous Daze) op gitaar. De man waar het eigenlijk allemaal om draait, is natuurlijk oud-Ilse DeLange gitarist Bertolf Lentink. De band begint een sterke set waarin niks mis lijkt te gaan. Toch wil het toeval dat het geluid, tijdens het spelen van 'Ghost', geheel wegvalt, dit nog geen minuut nadat Lentink uitroept dat het vergaan van de wereld in elk geval voor Hengelo is uitgebleven. Het oponthoud zorgt er echter wel voor dat de band spontaner speelt na dit alles en dat zelfs het publiek weer even op scherp staat. Opvalt is dat niet veel mensen onder het publiek de muziek van Bertolf kennen maar er bij 'Cut Me Loose' gelijk herkenning is. 'Dit nummer is toch van Radiohead?' hoor ik een aantal keren om me heen. Deze opmerking staat ver van een belediging en is iets wat de waarheid flink aanraakt.

Het BAM!festival kende dit jaar ook weer een uniek goede sfeer. Hoewel er iets minder bezoekers waren dan vorig jaar, spreekt de organisatie wel van een erg geslaagde editie. Het festival is, hoewel het volgend jaar pas zijn eerste lustrum viert, dit jaar definitief volwassen geworden. Één naam staat alweer vast: André Manuel, maar dat is geen verassing meer, in tegenstelling tot wat hij gaat doen natuurlijk...