Wanneer ik de grote zaal van Metropool binnenstap staat DJ Rick, bij wijze van voorprogramma, fijne plaatjes te draaien, uitsluitend op vinyl natuurlijk. Ondertussen druppelt de zaal halfvol met, zo lijkt het, uitsluitend pure muziekliefhebbers. Vol nieuwsgierigheid wacht men af op wat komen gaat.
Achter de naam Ozark Henry schuilt de hoogbegaafde Vlaming Piet Goddaer die eerder, vooral in eigen land, veel succes behaalde met albums als Birthmarks en The Sailor Not The Sea. Met zijn laatste album 'Hvelreki', wat IJslands is voor 'Moge een hele walvis aanspoelen op uw kust', toert hij nu door Nederland.
Als Goddaer onder opener 'Rosamund is Dead' het podium komt oprennen, belooft dit een spectaculaire avond te worden. Geheel bevangen van de klanken van zijn muziek staat hij het publiek toe te zingen. De betovering is echter al snel verbroken als hij zich tijdens het volgende nummer 'Intersexual' verschuilt achter zijn keyboards. Hij speelt met zijn band strak en snel nummers van zijn best verkochte -en zijn meest recente album.
Dat Goddaer, zoon van de klassieke componist Norbert Goddaer, geen rasechte entertainer is, is al snel duidelijk. Hij beperkt zijn interactie met het publiek tot een schamele blik. Een woord van dank blijft eveneens bij een voorzichtig 'merci'. Voor het publiek lijkt zijn muziek voldoende te zijn. Maar wanneer een bezoeker zijn mede publiek een aantal keren aan het klappen probeert te krijgen op het uitnodigende ritme van de bassdrum, lijkt de band hier zelf niet echt op te wachten, net als het grootste gedeelte van het overige publiek.
Er is dan ook weinig herkenning in de zaal als de band 'hit' 'Sweet Instigator' inzet Goddaer doet ook geen moeite dit extra kracht toe te zetten wat hem tevens siert. De muzikanten uit de band spelen stuk voor stuk strak hun set, maar lijken erg inwisselbaar en voegen niet echt wat toe.
Toch wordt een toegift door het publiek erg op prijs gesteld en ze laat dit dan ook zeker horen. Natuurlijk kunnen Goddaer en z'n muzikanten tijdens 'Indian Summer' rekenen op veel sympathie van het publiek, maar als ze hierna weer weglopen weet het publiek niet zo goed wat ze moeten verwachten en druppelt het aarzelend de zaal uit. Toch komen ze voor een laatste keer het podium op en sluit af met 'Hvelreki', zichtbaar opgelucht dat het erop zit. Merci.