Vanwege ‘een technisch probleempje’ begint de show een half uur later dan gepland. De jonge Amsterdamse band Houses treedt op als support. Zangeres Ella doet met haar opvallende stem denken aan de Zweedse Nina Kinert. Jammer dat ze af en toe nauwelijks te horen is in het muziekgeweld. Ook het hammondorgel moet het afleggen tegen de drie gitaren en de drums, maar verder staat Houses als een huis. Daar gaan we vast nog wel wat meer van horen. De band is overigens via de toeristische route naar Hengelo gekomen, vertelt Ella. ‘Want jullie hebben hier geen snelwegen hè?’ Hopelijk weet Tom de A1 straks op de terugweg wél te vinden.
Het podium wordt klaargemaakt voor Dazzled Kid. Naast Tjeerd Bomhof bestaat de band uit nog zes mannen, waaronder de drummer van Kyteman en de toetsenist, Jori Collignon, van C-Mon & Kypski. De expressieve bandoneonist en de percussionist met gleufhoed geven een bijzondere draai aan het geheel. Tjeerd komt als eerste op, in het donker, met akoestische gitaar. Bijna onmerkbaar voegen de bandleden zich bij hem om vervolgens halverwege ‘Nature Shows Its Tongue’ van zich te laten horen. Het nummer gaat naadloos over in het rustige ‘The Day Of My Escape’.
Sommige liedjes zetten je gemakkelijk op het verkeerde been. Zo heeft het vrolijke ‘The Weight Of My Days’ een serieuze ondertoon: het gaat over de dood. ‘Het volgende nummer trouwens ook’, vertelt Tjeerd. ‘Tja, het moet toch een keer gebeuren.’ Waarna hij het minstens zo blij klinkende ‘Everlasting Holiday’ inzet.
‘Like Voodoo’ lijkt één groot experiment. De albumversie is een jazzy luisterliedje, op het podium is daar ineens het verrassingseffect. Het klinkt bijna vertrouwd. Tjeerd gaat de vergelijking met Voicst overigens niet uit de weg: ‘A Year And A Bit’ staat ook op de setlist. Hij kondigt het aan als ‘een nummer dat je vast kent van een ander orkestje’. Uiteraard ontbreekt het mooie ‘Embrace’ niet, de single die al wekenlang te horen is op de diverse radiostations.
De bandoneonist en de percussionist halen intussen allerlei exotische instrumenten tevoorschijn. Vooral de man met de hoed weet op onverwachte momenten de aandacht te trekken met zijn bonte verzameling attributen. ‘We weten zelf niet eens waar hij allemaal op speelt,’ vertelt Tjeerd, die tijdens de set regelmatig als een dazzled kid wat verwonderd om zich heen kijkt. De toegift telt drie nummers, waarvan twee covers. Bijzonder is het akoestische ‘Ain’t No Sunshine’. Tjeerd zit daarbij op de rand van het podium, wat zorgt voor een extra intieme sfeer in het voor zo’n driekwart gevulde zaaltje.
Bijna alle songs op 'Fire Needs Air' komen vanavond voorbij. De studioversies liggen al goed in het gehoor, op het podium komen ze nog meer tot leven, zowel de popliedjes als de wat meer ingetogen nummers. Ook de teksten spreken tot de verbeelding, ‘Stronger’ en ‘Motorbike’ zijn daarvan ultieme voorbeelden. Het soloproject van Tjeerd Bomhof lijkt goed uit te pakken. Dazzled Kid moet maar snel weer deze kant op komen. Een plek op Dauwpop is in ieder geval al geregeld.