De voorgaande twee edities van de offensieven waren erg druk bezocht. Het Herfstoffensief was uitverkocht. De kaartverkoop van het Lenteoffensief ging zo goed, dat er zelfs werd uitgeweken naar de grote zaal van Atak. Na dat geweldige hoogtepunt in de offensieven geschiedenis, is het vanavond gewoon weer ouderwets lekker vol in de kleine zaal.
Presentatrice Daisy Oosterbaan (bekend van Atak en 3voor12/Overijssel) komt met de interessante opmerking dat iedereen nu nog de kans heeft om naar voren te lopen. Straks wordt het een stuk drukker en dan kan het misschien niet meer. De Schoolyard Herons kijken een half lege zaal in als ze beginnen met spelen.
De drie jonge knapen afkomstig uit de Twenterand hebben er zin in vanavond. Ze hebben een flink aantal fans meegekomen die na elk nummer flink van zich laat horen. Hun catchy rock wordt op een gegeven moment wat eentonig. De formulematige drums en de ietwat saaie zangpartijen zijn hier vooral debet aan. Toch weet ze een solide set weg te geven waarin het tempo goed intact blijft. Er zitten best aardige nummers tussen, die slechts met een gitaar, een basgitaar en een drumstel ten gehore worden gebracht.
Minxy Noir uit Enschede bestaat nog niet zo heel lang. Dit is pas hun vijfde show, maar je merkt dat ze al goed op elkaar zijn ingespeeld. De donkere rock met een melancholisch sausje wordt vastberaden gespeeld. Zanger Michael heeft de neiging om als Brian Molko van Placebo te gaan klinken. Na een paar nummers slijt de referentie eruit en sta je naar een eigen bandgeluid te luisteren. Niet alle songs weten even goed te overtuigen. De band lijkt nog zoekende naar een definitieve richting. De langere songs met meerdere lagen lijken het best te werken.
Tijd voor een hardere noot. Deze mag Faces of Cain gaan vertegenwoordigen. Heavy, black en death metal laten zich mengen onder begeleiding van een synthesizer. Wat je dan krijgt? Episch aangezette nummers, die stuk voor stuk vakkundig worden uitgevoerd. Het nummer dat het best uit de verf komt is een cover. Van Destiny’s Child welteverstaan. 'Survivor' wordt met veel plezier gespeeld en dat weten ze goed over te brengen op het publiek.
Mercy Flush. Een jolige bandnaam voor een band die zichzelf op het podium behoorlijk serieus neemt. Hun muziek doet denken aan de tijd dat The Red Hot Chili Peppers en Incubus veelvuldig in de discmans te vinden waren. De band speelt strak en de nummers zijn op z’n slechtst beter dan oké. De discutabele toepassing van de wah-gitaar en de wat saaie zanger doet de aandacht verslappen. Het publiek lijkt er grotendeels van te smullen. Er staan vier goed uitziende jongens op het podium prima liedjes te spelen. Gelukkig is dat voor sommigen is dat genoeg.
Vorig jaar lente kwamen twee dames in bunnysuits aantippelen om de gitaristen Tim en Chris de gitaren om de nek te hangen. Dit jaar moeten ze het zelf doen. The Knockoffs staan voor de tweede keer op een offensief. Er is niet veel veranderd. De teksten lijken nog steeds na een avondje doorzakken in de kroeg geschreven te zijn. De songs klinken nog steeds even puberaal en catchy. Eigenlijk staat hier Clueless zonder bassist Fonzy en met Paper Tiger gitarist op de planken. Dit is de band waar ze lekker gek doen en zo vaak mogelijk ‘motherfucker’ en ‘fuck off’ kunnen zeggen. Het is ze gegund, maar de grap verliest wel steeds meer z’n lading.
Net zoals elk offensief kent ook deze editie een winnaar. Geen langdurig juryberaad, het is gewoon een kwestie van het tellen van de tickets. De band die de meeste tickets heeft verkocht wint. Dat blijkt The Schoolyard Herons te zijn. De tweede plek gaat naar Mercy Flush. Respectievelijk winnen zij opname tijd in de Atak Oefenruimtes en een videoshoot bij mozart avenue.