Vrijdag 14 januari betrad de Londense poprock groep Graffiti6 het Zwolse Hedon voor een optreden. Het opmerkelijke duo Graffiti6, bestaande uit producer TommyD en singer-songwriter Jamie Scott, speelde zich in de kijker met de heerlijk frisse plaat ‘Stare Into The Sun’. Het nummer werd door 3FM bekroond tot Megahit en vormt met een kenmerkende feel-good factor een unaniem trademark voor de band. Hun opeenvolgende frisse single ‘Annie You Save Me’ kreeg na hun megahit ook veel aandacht van de zender.

Wie Graffiti6 in een hokje probeert te duwen stelt zich voor een lastige klus. Met psychedelische popsongs gedreven door house en hiphop beats met invloeden uit de folk en funk is het werk nog het best te beschrijven als fijne catchy feel-good muziek.

Wanneer de lichten dimmen op het podium en daarna direct weer aangaan in een fel blauw licht, weet het uitverkochte Hedon dat Graffiti6 het podium gaat betreden. En ja hoor, de bandleden komen allemaal één voor één het podium opgelopen. De jonge meisjes. die zich een plaats hebben veroverd vooraan. zwijmelen weg bij de zwoele blik van hun idool: zanger Jamie Scott. Ook een groep meiden die zich op één van de balkons van Hedon hebben weten te vestigen beginnen te gillen en te springen wanneer hij opkomt. Hij richt één blik omhoog en laat een flauwe glimlach zien. Hij zal het vast wel gewend zijn, want ja, met zijn gespierde armen en Justin Timberlake-achtige uitstraling valt hij snel bij de meeste meisjes in de smaak.

Zonder enige welkomstgroet begint de band direct met hun hit ‘Annie You Save Me’ die door de hele zaal wordt meegezongen. Jamie Scott prestenteert een erg mooie en zeldzame stem. Niet veel zangers kunnen tippen aan zijn hoge en zuivere stem. Scott wordt echter ondersteund door twee achtergrondzangeressen; twee stevige dames, een blanke en donkere vrouw, met fel rood gestifte lippen, een ‘little black dress’ en daaronder rood gelakte, hoge pumps. Verder staat er op het podium de gitarist èn producer TommyD die erg energiek de nummers speelt. De bassist lijkt op Derek Ogilvie met hanenkam en de toetsenist kan zo een bandlid uit Moke zijn geweest. Met een donkere drummer erbij wordt het kleurrijke geheel afgemaakt.

Bij het tweede nummer ‘Stop Mary’ gaan de voetjes van de vloer in het knusse Hedon. Ze spelen nog het leuke nummer ‘Free’ die ook luidkeels wordt meegezongen en promoten hun nieuwe single ‘Starlight’. Wat opvalt, is dat tijdens het optreden het lijkt alsof Jamie Scott er niet zoveel zin in heeft. Hij laat weliswaar het publiek soms wat woordjes of zinnetjes meezingen en laat ze klappen, maar er kan geen glimlach vanaf. Alleen wanneer de hyperventilerende meisjes op het balkon van Hedon staan te springen en zijn naam gillen zie je hem even glimlachen. Er is dus weinig interactie met het publiek, maar er is ook weinig interactie met de bandleden. Het is dat gitarist TommyD en de basspelende Derek Ogilvie look-a-like tijdens de nummers wat leuke danspasjes laten zien, want anders was het een saaie boel geweest om naar te kijken. Jamie Scott trekt voortdurend zijn shirt naar beneden zodat er een enorme wijde hals ontstaat waar niemand het doel van begrijpt. Daarnaast beweegt hij zich nauwelijks binnen een straal van een halve meter rondom de microfoon en kijkt niet op of om. Misschien was hij een beetje moe?

Na wat catchy nummers van het album ‘Colours’ komen ze bij hun megahit ‘Stare Into The Sun’ aan. Het publiek wordt wild en er wordt door iedereen meegezongen. Tijdens het nummer wordt de bijbehorende clip getoond op het grote diascherm achter het podium. Jamie zingt nog één gevoelig liedje over een jongen die zijn vriendin vermoordt omdat zij het uit wil maken en daarna is de show helaas tot zijn einde gekomen. Jamie bedankt het publiek, dat is dan wel weer aardig van hem, en roept ze op om nog even te blijven hangen. De reden hiervoor is simpel:  na ongeveer tien minuutjes zullen de bandleden zich bij de merchandise-tafel verzamelen om op de foto te gaan met de fans en hun cd’s en de T-shirts te signeren.

Nadat de meeste mensen een Graffiti6 CD of T-shirt hebben bemachtigd en het rustig wordt aan de merchandise-tafel waagt de recensent mijn kans om snel een interview te regelen met Jamie Scott. Jamie is echter dan al verdwenen naar de artiestenruimte dus de tourmanager wordt erbij gehaald. Na de bevestiging dat 3VOOR12 echt bestaat en er snel een papiertje en een wordt gescoord  volgen we de tourmanager naar de bovenste verdieping van Hedon waar Jamie en wat andere bandleden zitten bij te komen van het optreden. Ik moet nog heel even wachten totdat wenaar binnen kunnen, want Jamie is zich net aan het omkleden. Jammer. Dan krijgen wehet seintje dat we door mogen lopen en belanden we in de artiestenruimte. We bijten de spits af en vragen hem welke welke artiesten hem hebben geïnspireerd tijdens het maken van het album. Eigenlijk inspireren allerlei artiesten die rock maken hen als band. Concreet noemt hij artiesten als Rufus Wainwright, Mumford and Sons en Bob Dylan. Al deze artiesten hebben op grote festivals gestaan, op welke festivals wil Jamie Scott nog staan? Hij vertelt dat hij graag nog eens op Glastonbury zou willen staan. Dit komt doordat ze  toch uit ‘the UK’ komen en omdat dit festival toch wel de grootste en populairste is. Daarnaast houden ze erg van festivals. Komt hij wellicht nog op een festival in Nederland optreden? Scott antwoordt: ‘er heeft wel een overleg plaatsgevonden met een festival in Nederland, maar er is nog niets bevestigd’. Helaas, welk festival dit is, kan hij niet vertellen..

De niet zo enthousiaste blik van Scott bevroeden de resecent nog door te vragen. Jammer dat hij niet zo energiek en gepassioneerd overkomt zoals vele artiesten. Gelukkig gaat het ten slotte in de eerste plaats om de muziek die de band maakt, en daar was zeker niets mis mee. Het was een muzikale en kleurrijke avond met leuke catchy poprock-songs waar zeker vele mensen zich hebben vermaakt.