Vier jaar lang ging al haar aandacht naar haar studie. Nee, eigenlijk had de Engels-Braziliaanse Liana Flores het idee van een muzikale carrière allang niet meer in haar hoofd. Tot het moment dat ‘rises the moon’, een liedje dat ze in 2019 schreef op haar slaapkamer en opnam met haar laptop, viraal (maar echt enorm viraal) ging op TikTok. Haar leven veranderde snel. Ze tekende bij jazzlabel Verve Records, kreeg de kans een album op te nemen en tourde in 2024 over de hele wereld. De volgende stop? Eurosonic, in het groene Groningen.

Of ze nog iets kan herinneren van het eerste moment dat ‘rises the moon’ viraal ging? ‘Eigenlijk niet. Erg hè? Mijn geheugen werkt niet altijd mee. Ik had in die tijd ook geen TikTok. Nu wel, uiteraard, net als iedereen. Een vriendin liet het aan me zien, denk ik. Van die filmpjes met mijn muziek eronder. Eerst lachte ik het weg. Ik zat toen nog op de universiteit, eigenlijk totaal niet meer bezig met mijn liedjes. Later realiseerde ik me voor het eerst: misschien kan ik ooit wel leven van muziek. Mensen luisteren er daadwerkelijk naar.’

Dus pakte Liana de muzikale draad weer op, compleet verbaasd en bovenal enorm dankbaar. In alles wat ze zegt is dat te merken. Ze werd overgevlogen naar Los Angeles, waar ze haar debuutalbum Flower of the soul opnam. ‘Besef: ik was letterlijk nog nooit in een studio geweest. Nu stond ik daar ineens, met Noah Georgeson nota bene’, vertelt Liana lachend. Ja, dat prachtige debuutalbum werd opgenomen door de producer van o.a. Joanna Newsom, Natalia Lafourcade en Devendra Banhart. Wie beter om een album op te nemen in dit straatje? 

Haar identiteit omarmen

‘Op alle manieren was dat opnameproces natuurlijk bizar’, vertelt ze. ‘De laatste liedjes die ik had opgenomen schreef ik op mijn slaapkamer. Ik was nog maar achttien, en nam de liedjes op via mijn laptop. Een groter contrast met zo’n enorme studio is niet te bedenken.’ Het maakte het proces ook eng en indrukwekkend. Soms voelde het irreëel, eigenlijk had Liana een aantal jaar eerder al geconcludeerd dat ze een muzikale carrière misschien wel moest vergeten. Meer dan vier jaar lang schreef ze niks, naast haar schoolprojecten.

Laat het nou net die universitaire periode zijn die haar muziek echt vorm heeft gegeven. Haar moeder draaide vroeger weleens muziek uit haar thuisland Brazilië, maar echt vaak deed ze dit niet. Sowieso waren Liana’s ouders geen grote muziekliefhebbers. Door haar vriend werd Liana geïntroduceerd aan Bob Dylan en Nick Drake, en nog belangrijker: zelf besloot ze tijdens haar studie een deep dive te nemen in de genres van bossa nova en samba. ‘Ik wilde graag met het Braziliaanse deel van mijn familie kunnen communiceren. Ik gebruikte bossa nova vooral om Portugees te leren. Mijn Portugees is nu redelijk (op het liedje ‘Butterflies’ zingt ze zelfs in deze taal!), maar bovenal ben ik verliefd geworden op die muziek.’

Daarom wist Liana gelijk hoe haar debuutalbum zou moeten klinken. ‘Het leek me zo vet om mijn folkliedjes een vleugje bossa nova, samba en klassieke jazz mee te geven. Het vangt compleet wie ik ben. Ik ben niet langer dat Britse meisje die folkpopliedjes schrijft in haar slaapkamer. Ik heb mijn identiteit eindelijk omarmd.’ Het zorgt daarnaast ook voor een heel eigen klankenpalet, ook nog met een heel eigen manier van songwriting. In haar dromerige en zachte folkliedjes is biologie namelijk nooit ver weg: dieren, bomen en planten geven haar wereld kleur.

Droom of realiteit?

Echt vaak keert Liana niet terug naar het thuisland van haar moeder. De laatste keer in Brazilië was meer dan vijf jaar geleden, dus al die mooie bomen en bloemen waar ze over zingt zijn toch echt afkomstig uit het wat minder zonnige Londen. Wonen in deze stad stopt haar niet in het spreken over oranjegekleurde dagen, vliegende vlinders, de fluisterende oceaan, gouden bladeren aan de bomen en een groene zomer. Gelukkig zingt ze ook nog ‘I wish for the rain’. Daarvoor zit ze dan weer wel op de goede plek.

Niet gek. Liana studeerde al die tijd dus zoölogie, luisterend naar bossa nova en samba, haar hele aesthetic geïnspireerd op de flower power-beweging van de jaren 1960. ‘Ik identificeer mezelf enorm met die beweging. We worden nu continu herinnerd aan de kwaadaardigheid van de mens, maar de natuur is niet kwaadaardig. Die is mooi, lief voor je, goed. Pas als ik me in de natuur begeef lukt het me om echt alleen te zijn. Om na te denken en mezelf weer te vinden. Ik hoop dit over te brengen met mijn muziek, en hoop vooral dat het anderen inspireert om zich ook meer in de buitenlucht te begeven.’’ En hoewel Flower of the soul is geschreven en opgenomen in de studio, voelt een luisterbeurt alsof je daadwerkelijk midden in de buitenlucht staat. Alsof Liana je meeneemt in een droomwereld, deels fantasie maar ook deels heel gegrond. Heel echt.

‘Dat is ook precies wat ik probeer te doen’, zegt ze lachend. ‘Ik hoor vaak van mensen dat mijn muziek voelt als een droom, maar het is toch juist heel echt? Ik heb het over natuur, over vogels en regen. Dat is geen droom, hoor. Dat bestaat. Ik zou zeggen: leg die telefoon weg, en ga het zien.’ Tijdens Eurosonic speelt ze in de Nieuwe Kerk. Ook in Groningen heb je groen, zelfs rondom deze kerk. Je weet dus wat je te doen staat, voor of na de show: raak dat gras aan, begeef je tussen die madeliefjes! Maar niet tijdens de show. Dan is het aandachtig luisteren naar de hele echte bloemrijke Braziliaanse wereld van Liana Flores.

Op vrijdag 17 januari staat Liana Flores op Eurosonic in de Nieuwe Kerk (19:30-20:10).