Krach is bezig met een zegetocht. Het einde van de tour is in zicht, waarna ze een aantal strepen kunnen bevestigen op de epauletten van hun kekke indie credible jassen. Een groot aantal zalen hebben ze weten uit te verkopen, het Paradijs in Hengelo is vanavond echter voor nog geen driekwart gevuld. In ieder geval genoeg mensen om een leuk feestje mee te bouwen.
Een opening zoals we ze graag zien: In your face, hard rockend en prettig gestoord. De noiserockers van Bombay Show Pig uit Amsterdam weten het publiek goed wakker te schudden. De kleine zaal van het Metropool ziet een guitige band spelen die ondanks een geclaimde jetlag er zichtbaar zin in lijkt te hebben.
Bombay Show Pig probeert origineel uit de hoek te komen en dat lukt ze aardig. Gitarist Matthias draagt tijdens het eerste nummer een varkensmaskertje. Dat zou overkill kunnen zijn, maar het werkt prima en sluit aan bij het gevoel dat de band uitdraagt: overweldigend en vervreemdend... En ook wel een beetje ranzig. Met het uiterlijk van een geflipte bankovervaller knalt hij op nonchalante wijze heerlijke noiseriffs door zijn Fender basversterker. Los van het gegeven dat de drumster de looks mee heeft, is ze tevens een formidabele muzikant. Zelden zie je iemand zoveel gevoel in het slagwerk leggen. Er is gekozen voor cleane vocalen die door de charismatische zanger graag met een delay pedaaltje bewerkt worden. Een aantal analoge synthesizers en meer effecten maken het geheel af. Hier staat een meer dan interessante band op het podium die de hele set blijft boeien. Gaan we zeker meer van horen.
Als enige band van de avond heeft de tweede support act Colossa een backdrop achter zich hangen. Die kunnen ze ook wel gebruiken, aangezien ze visueel minder aantrekkelijk zijn dan de andere bands die vanavond op de planken staan. Maakt niet uit, het gaat natuurlijk om de muziek. De liedjes kenmerken zich door degelijke rock met een flinke stonersaus. Een genre dat zich prima leent voor een driemansformatie. Zanger/gitarist Remco Eijssen heeft die typische heupwieg die Josh Homme (QOTSA) en Torre Florim (De Staat) ook zo graag laten zien. Daar schuilt ook een punt van kritiek in. Het heeft wel allemaal wel erg veel weg van de zojuist genoemde bands. Neemt niet weg dat de mannen het erg serieus menen en hun best doen om een overtuigende rockshow neer te zetten. Het niveau van degelijk tot aardig kunnen ze live met moeite overstijgen. Het onlangs uitgekomen debuut wordt alom geprezen, vanavond komen ze niet helemaal lekker uit de verf.
Krach is vastberaden om er een feest van te maken. Vanaf het misleidend kalm beginnende ‘Hunger’ gaan er weinig tot geen rustige momenten meer volgen. De dansbare rock is prima te verteren. Gitaren en synthesizers gaan hand in hand op het podium. Na het openingsnummer gaan de bonte getailleerde jassen uit waarna de nu al herkenbare witte hemden en bretels look overblijft. Saillant detail: die kledingstukken zijn bij de merchtafel te koop. Hoeveel mensen zijn ingelijfd tot het Krach leger is mij niet bekend.
Zanger Reinier van den Haak weet het publiek goed te vermaken. Is het niet met een megafoon, dan lukt het wel door op de bar aan de andere kant van de zaal te gaan staan. Na een electrorockende eerste helft van de set luidt van den Haak het tweede, nog dansbaardere, gedeelte in: “Vanaf hier gaan we eigenlijk in een streep naar het einde”. De nummers worden aan elkaar gemixt alsof het een dj-set betreft, net zoals op hun debuut-album. Live weten ze dat goed uit te bouwen. Dynamiek, opbouw en climax zijn sleutelwoorden. Normaal gesproken is een show afgelopen na het laatste nummer. Bij Krach niet. Tijdens de afsluiter grijpt een al reeds geïnstalleerde dj-duo in, die het vloeiend weet over te laten lopen in een daadwerkelijke dj-set. Een origineel einde van een dito band. De verwachtingen zijn ruimschoots ingelost.