Als voorprogramma stonden er Serenity en Midnattsol. Opvallend was dat Serenity te vroeg begon. In plaats van om negen uur te beginnen was de band om iets over negenen al klaar, maar de band zette qua klank wel de goede toon. Het fantasierijke geluid, zeker door de vervoerende klanken van de violiste en de theatrale performance van de zanger en zangeres, waren goed om de sfeer van de avond in te luiden. Door de goede interactie van de zangeres met het publiek werden de fans aangespoord gebiologeerd te blijven kijken naar het optreden. De muziekkeus van de DJ in de zaal, die tussentijds draaide, was een nogal abrupte overgang van sfeer, maar gelukkig had hij dit zelf ook snel in de gaten. De tweede band, Midnattsol, bleef de lijn goed volgen. Natuurlijk is het altijd mooi om een vrouwelijke bassiste goed te horen spelen. De zangeres viel lekker op door haar witte outfit, afstekend van de rest die in het zwart gekleed ging. Er waren wat problemen met het oortje van de zangeres, maar daar zong ze absoluut niet minder om. Het mooiste aan dit optreden was het molenwieken van de twee dames. De lange haren vulden het halve podium. Helaas voor de band bleef het publiek vrij stil staan en werd er alleen op de maat meegeklapt als de zangeres daarom vroeg. Dat de gitarist Matthias voor het eerst mee speelde had denk ik niemand gedacht. Zijn techniek was goed en hij leek zeker te genieten op het podium. Het podium wordt omgebouwd, het drumstel met de dubbele bass staat op een verhoging met daarachter een groot spandoek. Nu weet je waar het om gaat vanavond: Leaves’ Eyes. Aan weerszijden van het podium staan extra gitaren en de lichtshow zet de juiste sfeer. Als dan de Noorse klanken uit de speakers komen en vervolgens de baslijn er in knalt, weet je dat het een goed optreden wordt. De band staat energiek op het podium en als bij het derde nummer Alex op het podium komt, wordt het publiek door hem nog enthousiaster gemaakt. Met zijn letterlijk rete lange haar en zijn innemende glimlach bij het uitspreken van de woorden Nijmegen en Enschede is het applaus groots. De samenzang van Alex en Liv is heerlijk om te horen: de lieve hoge tonen van Liv, die ze moeiteloos haalt, en de donkere lage klanken van Alex passen perfect bij elkaar. Dat aangevuld door de opzwepende strakke dubbelbass en de ingewikkelde gitaarriffs, blijkt dat ze niet voor niets de nummer één band in de Noorse gothic rock/metal scene zijn. Nummers van het nieuwe album Meredead komen voorbij, maar bijvoorbeeld ook de eerste ballad die ze hebben geschreven, “For Amelie”, waarbij zelfs aanstekers tevoorschijn komen vanuit het publiek. Bij dit nummer worden de gitaren aan de weerszijden van het podium gebruikt wat de gitaristen een nog indrukwekkender uitstraling geeft. Al met al moet de band veel moeite doen om het publiek echt in beweging te krijgen, maar als dat eindelijk lukt, wordt er door een roadie een filmpje gemaakt van het publiek, waardoor het publiek nog enthousiaster wordt. Bij een nummer komt Carmen van Midnattsol meezingen. De samenzang tussen Carmen en Liv klinkt fantastisch. De band gaat het podium af en langzaam begint het alom bekende ‘we want more’ te klinken, waaraan de band natuurlijk gehoorzaamt. Bij de toegift begint de gitarist met het verkeerde nummer, maar vervolgens wordt “To France” ingezet. Na dit nummer worden de gitaren weggehaald, toch komt Leaves’ Eyes nog een keer terug waarna het publiek, aangemoedigd door Alex, meeklapt op de beat en Liv op aanmoediging van Carmen zelfs een keer gaat molenwieken. Na een diepe buiging van de hele band worden de drumstokjes het publiek ingegooid en gaat Liv de voorste rij van het publiek langs om handen te schudden. Dat de band tijd neemt voor hun fans is duidelijk; op het eind worden de stokjes, die gevangen zijn door een fan, gesigneerd door de hele band en ook worden T-shirts gesigneerd en handtekeningen uitgedeeld. Al met al een geslaagd optreden al vond ik het publiek toch wel een beetje mak.