Slowlands maakt van onthaasten een kunst

Met bandjes, dj’s, straattheater en lekker eten

Tekst: Daan van Doorn / Foto's: René Jannink en Marcel de Graaf ,

Na een succesvolle eerste editie van Slowlands kon een vervolg niet uitblijven. De organisatie had er zin in, zo aan de line up te zien: Suarez, Knobsticker, De Kift, J to the C zijn slechts enkele namen in het volgepropte programma van Slowlands. Uw schrijver had er bij voorbaat zin aan.

Met bandjes, dj’s, straattheater en lekker eten

Wanneer je Slowlands binnen komt, lijkt het er op alsof de Parade neer gestreken is. Er is een markt, er zijn workshops voor jong en oud, bands, djs en genoeg eten om een winter te kunnen overleven. Uw schrijver heeft zich beperkt tot de bands en lokale dj’s, maar hij zal ook een impressie geven van het hele festival.

Bij binnenkomst treedt Lick al op. Deze Deventer band trad op voor weinig publiek: Het festival was toen net begonnen. Ze spelen met hun negentiger jaren rockmuziek makkelijk een zaal plat. De zanger heeft verdacht veel gelijkenis met Aerosmith en de muziek ook. Rock and Roll zoals dat in de jaren negentig bedoeld is, ware het niet dat de jongens van Lick zo ongeveer 20 zijn. Alles wat ze maken lijkt te kloppen: De zang, de gitaarmuziek, de drum, de bas. Bij navraag blijkt dat ze 16 oktober een EP presentatie geven in Het Burgerweeshuis, samen met de jongens van de Paceshifters. De laatste geven een cd presentatie en hebben inmiddels een label gevonden. Op de vraag of ze jaloers zijn op het feit dat de Paceshifters wel een label hebben en Lick niet, krijg ik als antwoord dat een label niet garant staat voor succes. Lick doet alles zelf, zij het wel met hulp van o.a. Groot Eykelenkamp, de drank groothandel uit Deventer en Het Burgerweeshuis. "Wat we vet vinden, spelen we gewoon." Lijk mij een goed plan heren! Ik ben enthousiast geworden door de energie die jullie hebben!

DJ Nelis trad inmiddels ook op op de Drift Stage. Ik moet eerlijk bekennen dat het niet helemaal mijn muziek is, maar zijn tracks doen mij grijpen naar bier en zoeken naar een lounge bank. Het klinkt hip, relaxt en voor velen dansbaar. Helaas liet het programma mij niet toe meer dan tien minuten te luisteren. Ik moest inmiddels verder.

We Swim You Jump is meer een singer/songwriter band die me doet denken aan de band Reamonn. Of aan de Sadies. En El Pino and the Volunteers. Na een ingetogen begin van het optreden trachten ze dat in de tweede helft goed te maken. Zowel de zanger als de pianist probeert iedereen mee te krijgen, maar door een paar valse noten van beide zangers valt die poging in het water. Het was een leuke band, maar ik ga er geen plaat van kopen.

Barbara Morgenstern is van een heel ander kaliber. Ze staat in haar eentje op het podium, gewapend met een synthesizer en een laptop. Elk nummer bouwt ze laag voor laag opnieuw op. Juist doordat ze sample voor sample haar muziek opbouwt, blijven haar Duitstalige liedjes enorm boeien. Je lijkt mee gevoerd te worden in haar droom, met een grasveld, bomen en wind. Je kunt niet anders dan wegdromen bij haar popi muziek, welke tegen het einde van het optreden steviger en harder word. Totaal in zichzelf gekeerd geeft ze een blik in haar leven en je wilt er deel van uit maken. Het was gewoon jammer dat het na een uur afgelopen was.

Zelf dacht ik dat het even tijd was om wat te eten, totdat mijn oren Bedhelm hoorde. Men neme een DJ, een zanger en een flinke dosis sarcasme. Je stopt ze in een ruimte om te oefenen en je krijgt een enorm what-the-hell-is-going-on effect. De stem van zanger Johan Kuipers doet je denken aan de nederpop van de jaren 80, maar net niet helemaal. Theatrale teksten over dansen, het woord nee en monotoon maken dat je blijft luisteren, of je wil of niet.

Dus met een bio-hamburger naar "J to the C". Deze Vlamingen hebben de funk uitgevonden. De stem met een rauw randje van de zanger, de samples die op de goede momenten te voorschijn getoverd worden, de synthesizer muziek en de tomeloze energie zorgt er voor dat podium "De Borrelnoot" binnen een mum van tijd vol is. Het geluid galmt, het beton trilt en dat komt niet ten goede van de kwaliteit. Maar een beetje liefhebber van Funk hoort hier doorheen en staat te swingen.

Suarez is een Franstalige band dat zin heeft in een muzikaal feestje. Het gitaarwerk lijkt een beetje op dat van Simon and Garfunkel. Gevoelige liedjes wisselen af met Elvis covers. Het publiek wordt enthousiaster en daarom de band ook. Vol overgave voeren ze je twintig jaar terug en brengen muziek bij je langs zoals dat ooit bedoeld is: Melodieus, lekker in het gehoor en feest. Ook accapella klinken ze uitstekend.

Als ik ergens zin in had, was het Knobsticker. Ik ken hun werk een beetje, maar ze schijnen live helemaal geweldig te zijn. Ik weet niet wie dat gezegd heeft, maar hij/zij had gelijk. Als er een band is die zowel op CD als live alle verwachtingen waar kan maken, zijn zij dat. Alles wat ze aanraken lijkt in goud te veranderen. Ook zij hadden er zin in en dat is te merken. Het is hip, het swingt en ze krijgen iedereen in het publiek mee. De muziek is uitstekend, de zang al helemaal.

Ik heb door arbeidsverplichtingen De Kift moeten missen. En met De Kift nog zo veel meer. Ik heb het niet eens gehad over Floawaz, Fata, DJ Danjah, Patries en zo vele anderen. En niet over het straattheater dat op je lachspieren werkt. Ook heb ik het niet gehad over de geweldige afterparty in Het Burgerweeshuis met de "8 Bahn All Stars ". Wellicht dat ik een collega-schrijver mee neem volgend jaar. Slowlands laat je onthaasten. En dat hebben ze tot Kunst verheven, met hoofdletter K. De sfeer is relaxt, gezellig en knus. Iedereen die er geweest is zal dat beamen. Toch punten van kritiek: Doordat de podia dicht op elkaar staan, krijg je geregeld muziek van een ander podium om je oren als een band of DJ wat zachter speelt. Ook podium "De Borrelnoot" heeft niet een geweldig geluid, doordat de band of DJ in een betonnen loods staat. Maar verder heb ik helemaal niets op aan te merken en kijk nu al uit naar volgend jaar! Ik heb er zin in!