De avond begint met lokale opener My Propane, Een bandje met een duidelijke boodschap, wat we ook doen we komen voor een feestje, en dat belooft wat. Na het eerste nummer is het duidelijk dat deze band er is, ze staan als een huis. De heerlijke
authentieke sound van bands als Tool, Nine Inch Nails, A Perfect Circle hoor je terug in het geheel wat je voor je kiezen gesmeten krijgt,en een ongelofelijk pluspunt is de interactie die zanger Valerio met het publiek heeft. Hij weet van een vrij tam publiek een zingende menigte te maken door middel van leuk gevonden sociale experimenten als “Jullie geven ons gekte, wij geven jullie meer en zo gaat de cirkel rond”.

Al met al is My Propane zoals beloofd 45 minuten lang feest en een genot voor het oor, wel muziek met een lading maar genuanceerd tot op de laatste noot. Dit is zeker niet het laatste wat we gehoord hebben van deze vijf heren en na dit optreden ben ik
overtuigd en heb ik direct de EP gekocht.

Dan is het tijd voor de band waar de mensen voor zijn gekomen. My Favorite Scar, bekend is al dat het een grote naam is met al een best lijstje met behaalde optredens waaronder het voorprogramma van Kiss en Lowlands 2010. Als de heren het podium opkomen, klinkt er een luid gejuich en het eerste nummer wordt ingezet.
Typerend aan het hele optreden is de grote lading covers die afgewisseld worden met eigen werk. Wat er voor mij echt uitspat, is het nummer “Burndown”. De zang tijdens dit nummer is in het speciaal erg zuiver en zeer mooi om te volgen. Dan gebeurt het hoogst onwaarschijnlijke: zanger Jay komt met zijn hoofd tegen de gitaar van een van zijn gitaristen en aan en haalt zich lelijk open. Na het nummer en een goede hoeveelheid bloed op het voorhoofd wordt er even een pauze ingelast maar na vijf minuten gaan ze vrolijk verder.

In een toch wat te perfect geproduceerde show waarbij heel veel dingen gewoon net iets teveel routine lijken, komt er na de bovengenoemde pauze een moment van rust wanneer de heren terugkomen met een unplugged cover van "Uninvited" van Alanis Morrisette. Deze cover komt zo goed uit de verf komt dat ik, en meerderen met mij, er stil van wordt. De heren laten hier precies zien uit welk muzikale hout ze gesneden zijn en vagen de eerste indruk van 40 à 45 minuten ervoor compleet weg. Het leek wat te gemaakt en te houterig, totdat de heren hun ware gezicht lieten zien. Het klinkt net zo strak als de op CD en ik hoop snel meer eigen materiaal te horen en wat minder covers (behalve
"Uninvited"). Zeker waard om nog een keer te zien, al is het alleen al om het unplugged gedeelte.