Gelukkig komt de 'baby-killer' ook langs in Enschede, samen met Zoetermeer de enige twee steden in Nederland die de eer hebben om het gitaargeweld te mogen aanschouwen. Ondanks dat de show niet uitverkocht was, zat de zaal goed vol met een gemengd publiek. Veelal mannelijk, maar met een sterke variatie in de leeftijd. Racer X, waar hij gitarist van is, was in de jaren '80 een erg succesvolle band, maar ook zijn solo-albums van de laatste jaren mochten op flink wat populariteit rekenen. Met een no-nonsense attitude kwam Paul Gilbert met zijn band het podium op, om meteen de show goed af te trappen. Geen 'it's good to be here', maar gewoon doen waar je goed in bent. Iets wat zeer gewaardeerd werd door het publiek, en uw razende reporter. De balans tussen oud werk en nummers van zijn recente CD's was alleraardigst, al was het contrast soms iets te scherp. Natuurlijk bleef het qua technisch gitaarwerk goed bij elkaar, de zang was op momenten ernstig te noemen. Noem het persoonlijke voorkeur, maar de boybandachtige vocals en dito tekst pasten niet bij de heerlijke solo's, en de gehele indruk van de avond. Gelukkig bleef het bij twee nummers, waarbij het publiek ook duidelijk minder enthousiast was. Dit werd ruimschoots goedgemaakt door de rest van de set. De heerlijke klassieker 'Technical Difficulties' knalde er ontzettend hard in, met een publiek dat glimlachte van oor tot oor. De bezoekers waren niet al te uitbundig, maar dat krijg je als je wordt weggeblazen door de knotsgekke riffs. Ook erg sterk van Gilbert waren de 'battles' met zijn medegitarist, die elkaar tot steeds grotere hoogte probeerden te spelen. Zijn 'Padawan' kwam goed mee, maar als je naast de grootmeester staat heb je ontzettend grote schoenen om te vullen. Desondanks was zijn gitaarwerk van een erg hoog niveau, afgewisseld met redelijk standaard slaggitaarwerk. Ook het bespelen van de gitaar met de tanden is absurd, maar klonk verrassend goed. Of het goed is voor je gebit is een ander verhaal, maar dat kon ze niet deren. Het was overduidelijk dat Paul Gilbert ontzettend veel plezier beleeft aan het bespelen van zijn instrument. 'Best job in the world' volgens hem... En gelijk heeft 'ie. Op de drum- en baspartij was weinig aan te merken. Voornamelijk bedoeld als basis voor het gitaarwerk van Gilbert zat het goed in elkaar. Heerlijk ondersteunend, maar zeker niet ondergeschoven door de rest. Het complementeerde elkaar erg goed. Resumerend was het een hele sterke set, waarbij het gitaarwerk van Gilbert de boventoon voerde. Daar kom je uiteindelijk voor, om de meester aan het werk te zien. Want dat is het, een icoon, een held, een gitaargod. Er is overigens geen schade berokkend aan baby's tijdens de show.