Van jong tot oud is aanwezig met een behoorlijk groot overschot in de kalende, grijzende generatie. Ongeveer dezelfde categorie als de beste man zelf. Ik ben samen met mijn vader naar Enschede gegaan, dus wij vertegenwoordigden beide generaties. Mijn vader als echte bluesrock liefhebber en ik als dochter die hij graag een fatsoenlijke muzieksmaak wil aanleren.
Wanneer de beugeltjes half op zijn, kan het beginnen in de goed gevulde Grolschzaal van Atak. Het voorprogramma wordt verzorgd door de Canadese blonde Serena Pryne. Akoestische nummers met gitaar en soms een tamboerijn. Met haar hese stem geeft ze de muziek een eigen tintje. De nummers wisselen af van rustige, tot wat meer Krezip en Beth Hart klinkende poprock nummers. Het minimalistische gitaarwerk verbleekt bij de loopjes van de hoofdact Walter Trout, hoewel laatstgenoemde dan weer veel minder punten scoort voor de schoonheidsprijs.
Wat kan die man spelen zeg. Hij knalt er gelijk in, enthousiast lachend verschijnt de band op het podium en de sfeer begint gelijk goed. De manier waarop hij zijn vingers over de gitaarhals laat glijden... alsof het niets is. Ondertussen nog een beetje maf ‘dansend’, wat er niet al te soepel uitziet. Hij is enthousiast, oprecht, maakt (slechte) grappen en is een geboren gitarist. Ik kijk opzij naar mijn vader en zie dat hij net als de rest van het publiek vrolijk hoofdknikkend op de maat van de muziek beweegt. Iedereen om mij heen gaat er helemaal in op. Walter Trout is een echte kunstenaar op zijn gitaar. Hij speelt een nummer als eerbetoon aan de in 2008 overleden Jeff Healey, iemand waarvan Walter Trout blij is dat hij twintig jaar lang zijn vriend is geweest. Dit is een van de hoogtepunten van de avond. Walter gaat er helemaal in op, je ziet de passie ervan af spatten, ook het publiek wordt er in mee getrokken. Aan het einde van het nummer omhelst hij zijn gitaar, en ziet er oprecht emotioneel geraakt uit.
Als extraatje speelt Andrew Elt van de Nederlandse band Sleeze Beez een aantal nummers mee, als extra gitaar, maar ook als zanger. Met zijn hoge gillende tonen laat hij het publiek vol verbazing toekijken en doet hij denken aan Ian Gillan (ex-Deep Purple). Naast wat oude en nieuwe nummers brengt Walter Trout wat meer entertainment in. Zo beeldt hij, spelend op zijn gitaar, de ruzie tussen een koppel uit. Erg grappig hoe hij zo herkenbaar woorden kan spreken met zijn gitaar.
Na verloop van tijd merk ik dat mijn aandacht weg begint te ebben,. Ondanks dat zijn nummers aardig wat variatie bevatten, beginnen de ellenlange gitaarsolo’s en instrumentale passages mij toch allemaal hetzelfde te klinken. Blijkbaar ben ik een van de weinigen, want om mij heen lijkt iedereen nog met volle concentratie te genieten, nummer na nummer. Het einde lijkt ook nog lang niet in zicht en dat blijkt waar, hij speelt meer dan twee uur lang. Voor mij had dit niet gehoeven, maar mijn vader had hier geen problemen mee. Twee uur lang genieten voor de echte liefhebber.