Niets dan lof hoor ik in de wandelgangen. Beth Hart is op tournee om haar nieuwste CD "California" te promoten en Metropool is één van de gelukkige poppodia die haar naam mag laten pronken op de grote billboards binnen en buiten Metropool. " Wie kent nou niet Beth Hart's Live in Paradiso DVD ? ", hoor ik één van de dames bij de kassa zeggen. En ja, deze dvd is een genot om te zien. Een doorgewinterde powerchick met een stem waar je u tegen mag zeggen. Puur gevoel en dan rijst mij direct de vraag: Is het datgene waar vrouwvriendelijk Hengelo op af komt vanavond? Het staat er namelijk vol met stoere dames waarbij zich ook een aantal heren hebben gevoegd. "Puur ter begeleiding ", zegt een wat onzekere jonge man maar waarbij hij met een knipoog zegt dat hij ook best wel erg nieuwsgierig is geworden naar de vrouw die menig dames' hartje raakt met haar gevoelige teksten over een moeilijke jeugd, afhankelijkheid van drugs en alcohol en het verdriet om de liefde.
Beth Hart komt niet alleen. Allereerst bijten de heren van de Stefan Schill band het spits af met een half uur stampende Southern blues afgemixed met wat funk en rock. Een band uit Dordrecht die zich binnen enkele minuten ontpopt als een band met internationale allure. Bij het inzetten van het eerste nummer twijfel ik nog wat aan de zangkwaliteit van de zanger, maar naarmate de set zich vordert begint daarin verandering te komen. Hij gelooft in zichzelf en het publiek doet met hem mee. Als je een vergelijking zou moeten maken dan zijn er twee namen die mij als eerste te binnen schieten namelijk : The Jonas Brothers & John Cougar Mellenkamp. Het strakke gitaarwerk van de zanger, die overigens dit jaar werd uitgeroepen tot beste gitarist van Nederland, in combinatie met de drie andere bandleden die vocaal ook hun bijdrage leveren, maakt dat het publiek zich meer en meer begint te roeren. Bij het inzetten van het laatste nummer, waarbij de heren elkaar goed de ruimte geven en er een salvo van instrumentale solo's losbarst, is het publiek warm gedraaid en staat de toko zo goed als vol met blije dames die niet kunnen wachten op hun idool, Beth Hart.
Uiteindelijk is het dan zover. Beth Hart komt op en de dames in het publiek hoor je zuchten. "Wow, het is echt een lekker ding ", hoor ik de dame achter me zeggen, waar ze zeker niet om liegen: Beth Hart gaat er naarmate haar gezonde toer steeds beter uitzien. "No more drugs and alcohol! ", zegt ze dan ook vrij snel en herhaaldelijk gedurende haar optreden, maar ook maakt ze het publiek bewust van het liefdadigheidswerk van Unicef. Beth Hart is niet alleen. Een voltallige band met daarnaast haar liefhebbende man slash manager slash gitaarcoach Scott begeleiden haar ook deze keer op tournee en je kunt zien dat ze zich als een vis in het water voelt met deze heren om haar heen. Zelfs haar broer is deze keer afgereisd naar Hengelo. Wat een eer.
Allereerst komen de nieuwe nummers van haar CD "California" aan bod. Wat me overigens opvalt is dat Beth Hart niet alleen gezonder is gaan worden, maar haar stem ook nog beter is geworden. De rust die ze uitstraalt in combinatie met een getemde set in plaats van de dampende hypere rockchick performance van weleer maakt dat de zaal zich in stilte overgeeft aan haar zangkunst. Vol verbazing kijkt en geniet men naar en van haar optreden. Zodra ze het nummer "As Good As It Gets " inzet hoor je de menigte haar naam schalken. Beth is geliefd en maakt zich steeds geliefder. De mengelmoes van oud en nieuw werk wordt hartelijk ontvangen. Haar manier van doen op het podium en de interactie met het publiek laat zien dat deze dame niet blijft hangen in de tijden van vroeger en dat vernieuwing niet per definitie slechter is. Juist de combinatie van nieuw en ouder werk maakt dat het repertoire van deze zangeres jong en oud kan blijven boeien. Doormiddel van humoristische anekdotes tussen de nummers door houdt ze het publiek scherp en hoor je de mensen lachen en genieten.
Het zijn niet de blije nummers die haar zo geliefd en populair maken maar juist de tragedies van het leven. Bezongen met een stem waarbij je het verdriet, de pijn en het beeld voelt binnenstromen. Juist het meest aangrijpende nummer "Leave The Light On " wordt in doodse stilte met menig traan op de wangen beluisterd. Beth Hart kan als geen ander rocken, maar juist door middel van haar bewogen stem waarbij ze met iedere toonladder het gevoel en de kracht van overleven naar naar voren haalt, maakt dat de nieuwe weg die ze is in geslagen een nog grotere fanbasis zou kunnen bezorgen met niet alleen vrouwen, maar ook mannen die zich lopen te verwonderen over haar talent. De gelatenheid van het Hengelose publiek die haar niet zoals in menig wereldstad luidkeels toejuicht is het enige wat me wel iets tegenvalt. Gevoel is het enige wat ik bespeur. Hengelo is blij met Beth Hart en de achternaam zegt het. Het hart is ontwaakt en geniet en hoe je dat uitbeeldt en verwoordt is door te zingen en Beth Hart is het bewijs. Nog een tweetal nummers in de encore waarbij ze het publiek laat kiezen welke, met als afsluiting een thumbs up richting de technici van Metropool voor het fantastiche geluid en dan is het weer voorbij. Jammer, want het had voor mij en menigeen nog veel langer mogen duren. Ondanks de storm die Hengelo teisterde is deze avond weer een topavond geworden.