Om te beginnen maken de Paceshifters hun opwachting. Er zijn dan ongeveer 20 bezoekers in de zaal, wat verbaast, want de line-up is voor dit genre toch uitstekend te noemen. Ok: In de grote zaal van Atak staat Miss Montreal en in het muziekkwartier staat Wende Sneijders, maar dat is toch niet echt het publiek dat afkomt op deze stevige ‘rockers from the underground’. De vraag is dan ook waar het publiek is op deze rockavond in de kleine zaal van Atak.
De Paceshifters spelen desondanks overtuigend. Hun geluid klinkt lekker: Stevig, donker en helder, alleen de vocalen worden niet goed uitversterkt waardoor het onmogelijk is om te verstaan waar het over gaat. Wellicht is dat niet het belangrijkst: in een meer gevulde zaal was het publiek zeker te keer gegaan op de met verve uitgevoerde mokerslagen die de Paceshifters via hun muziek uitdelen. Lekker bandje, zit zeker nog groei in en gaan we vast nog veel meer van horen.
Dan is het de beurt aan Sunnpimp met op zijn zachtst gezegd een theatrale opkomst van de zanger in een witte maillot, blote buik, langharige pruik en een badjas. Vocaal is het niet verkeerd, maar een duidelijke richting zit er niet in, in combinatie met de instrumentale muziek. Die muzikale richting is heel rock ‘n roll. Soms is het geluid wat schel, maar dat doet niet af aan de gitaarsolo’s en een gortdroge drumsound. De bas blijft in volume en dynamiek wat achter. De stem giert er als een crossover van Elvis en James Brown door en overheen. Wat opgemerkt moet worden, is het begenadigd gitaarspel met vette riffs die qua sound en techniek staan als een huis. Invloeden van diverse grootheden zijn in het gitaarspel te horen (Hammet, Hendrix). Aan het einde van de set gaat ook de pruik van de zanger af.
Halverwege de avond komt er nog een handvol bezoekers binnen. Vervolgens is het de beurt aan het Belgische Charlie Jones’ Big Band. Het blijkt een drie-mans formatie die ingetogen emotionele nummers ten gehore brengt gedragen door een dijk van een rockstem. Zang-gitaar, drum-zang en een vrij typisch figuur op de rechter kant van t podium die vocalen en mondharmonica voor zijn rekening neemt. Deze persoon staat kaarsrecht als een standbeeld in een krijtstreepkostuum. Verderop neemt hij ook de toetsen voor zijn rekening. Zoals gezegd: een ingetogen geheel met hier en daar een dansbare uitschieter. Er zijn stiltes in de nummers en deze zijn ook in de zaal te horen. Het publiek lijkt geboeid. De zanger moedigt op het einde van de set het schaarse publiek aan om naar voren te komen. We horen dan nog een nummer met dansbare rock ‘n roll met veel gebroken ritmes. Het publiek komt naar voren en de interactie met publiek blijkt een ijsbreker.
Hekkensluiter Shaking Godspeed onderscheidt zich direct door een typische sound met meer ruimte voor basslines (ook orgel/toetsen basslines) dan de andere bands. Die prominente bassdrive is niet alleen kenmerkend, maar werkt ook aanstekelijk. De band rockt de pan uit vanaf de eerste klank. Wat ook goed in het gehoor ligt en duidelijke toegevoegde waarde heeft, is de slide-gitaar. Een combinatie van muzikanten zoals deze veroorzaakt vuurwerk. Het enige puntje van kritiek is dat het geluid van de vocalen in het begin nog niet zo goed afgesteld staat waardoor moeilijk te onderscheiden is waar het over gaat. Er ontstaat één geluid dat barst van de dynamiek. Shaking Godspeed kreeg recent van Nu.nl een waardering van 9 uit 10 bij de recensie van het onlangs uitgekomen album ‘AWE’ (Oook op vinyl verkrijgbaar). Shaking Godspeed maakt die waardering waar: het is een zeer muzikaal geheel. Er wordt duidelijk met passie en overgave gespeeld. Opvallend is de heerlijk dikke gitaarsound hoewel er maar één gitarist speelt. Het slepende slideguitar geluid werkt ook goed om mee te worden gezogen in de muziek, waarin ook een prachtige rol is weggelegd voor de toetsen (hammond klank). De nummers zijn afwisselend funky en dansbaar en bestaan uit veel variatie in geluid met goed werkende rollende drumpartijen. Er is ook ruimte voor gitaarmonologen en spanningsopbouw. Dynamiek is de heren van Shaking Godspeed niet vreemd. Maarten (drummer) zit als Animal (de drummer van Dr. Teeth and the Electric Mayhem, de rockband die in The Muppet Show) te knallen. De aandacht die deze bands verdienen was er vanavond helaas niet, het aantal bezoekers is bij enkele tientallen blijven steken. Mijn hoop is gevestigd op het komende festivalseizoen, waar de Paceshifters, maar vooral ook Shaking Godspeed wel eens voor verrassingen zouden kunnen zorgen bij een groter publiek.