De avond begint met Arma Gathas, een Limburgs metalformatie die vrijwel uit dezelfde opstelling bestaat als de bands die de Nederlanders zullen opvolgen. Het beschikken over twee gitaristen en een extra zanger kan veel voordelen met zich meebrengen, maar daar wordt weinig van geprofiteerd. Er ontstaat een te ritmisch rumoer met weinig diepgang in de lead. Het zijn echter kleine irritaties wanneer er pianosamples en (ietwat te korte) solo’s worden ingegooid.

Job For A Cowboy uit Arizona krijgt de (niet zo moeilijke) taak om het publiek verder te begeleiden. De act klinkt meer als een soort technische variant van “deathcore” door de korte en snelle riffs die over de gitaarpartijen worden neergevlijd. Waar deze band echt in schittert, is de zang van een nogal “schizofrene” vocalist. Er staat een flamboyante man op het podium die zijn zangporties afwisselt met vaak lage maar ook hoge tonen. Het publiek is hierbij getuige van een excentrieke vorm van zingen waarbij gebarenkunst goed wordt gecombineerd met ongetemde schreeuwklanken. Naast wat enkele trucjes in ritmewisselingen en breaks zet de band een solide uitvoering neer die alleszins geslaagd te noemen is.

De hoofdact As I Lay Dying laat niet langer op zich wachten. Het publiek heeft er alle vertrouwen in wanneer er een agressieve uitbarsting ontstaat bij de eerste noot die de gitarist aanslaat. Van circle pits tot willekeurige rondspringen, het lijkt alsof ze er jaren op hebben moeten wachten. Qua geluid verschilt As I Lay Dying vooral in de zang en tempo, waar de bassist (voor het eerst op de avond) clean vocals verzorgt en de nummers wat langer lijken te duren. Na ruim driekwartier gevuld te hebben lijkt de band echter uitgeput in inspiratie voor nieuwe kunsten. Het publiek lijkt daarentegen helemaal nergens last van te hebben, wanneer de danspasjes nog meer worden uitgebreid en het aantal stagedives zich vermenigvuldigt. Na wat kleine mankementen in eenvoud en langdurigheid hebben de heren uit de VS toch hun doel weten te bereiken. Het publiek is (bijna letterlijk) om.

Ondanks dat de grote zaal van de Atak bij lange na niet uitverkocht was, is deze tweede belevenis uit de reeks Metal Maand Atak een succes te noemen. Het evenement zal weliswaar meer bezoekers hebben aangetrokken in het westen van het land, maar dat maakt de avond er niet minder op. Enschede heeft weer eens laten zien waar het goed in is.