Di-Rect heeft voor de clubtour een vast voorprogramma meegenomen die ook vanavond in Hengelo een strak halfuur neerzet. De Pop Up Animal Kids hebben zich weer traditioneel in hun gekleurde pakken gestoken en gaan volledig los. De muziek klinkt goed en staat hard genoeg, maar het publiek weet er echter toch doorheen te kletsen. Men gebruikt dit eerste halfuur met name om voorzien te worden van een drankje en te horen hoe het met de buurman gaat. Dit geldt echter niet voor iedereen. Tegen het podium staat een hele rij gillende meisjes die al helemaal in de stemming zijn. Het gebrek aan enthousiasme van de rest van het publiek doet de Pop Up Animal Kids weinig. Ze genieten van hun spel en vertellen aan de zaal hoe jammer ze het vinden dat de clubtour alweer bijna afgelopen is. Bestond het publiek bij Di-Rect met voorgaande zanger Tim Akkerman vooral uit meisjes, vanavond is het publiek gemêleerder dan ooit. Wat vooral opvalt is dat er veel groepjes zijn. Meerdere gezinnen die hun dagje Slagharen hebben ingeruild voor een avondje Di-Rect en groepen dertigers die hun biertje in de stamkroeg een keer overslaan. Di-Rect is niet alleen zelf volwassen geworden, het publiek werkt ook hard mee aan een nieuw imago. Zodra de lichten dimmen in de zaal, verstommen alle gesprekken en kijkt iedereen afwachtend naar het podium. Dan slaat toetsenist Vince van Reeken de eerste noten aan van het nummer ‘Just a Face’ en Marcel Veenendaal komt zingend het podium oplopen. Tijdens het nummer voegt de rest van de band zich bij hen. De handen gaan de lucht in, de meisjes vooraan gillen hun longen uit het lijf. De sfeer is gezet. Di-Rect is binnen. Marcel Veenendaal is het tegenovergestelde van voorganger Tim Akkerman. Niet alleen qua uiterlijk is er geen enkele overeenkomst, ook zijn performance is compleet anders. Hij loopt op blote voeten over het podium en hij draagt een aantal rode sjaaltjes om zijn nek en om zijn pols waar hij af en toe mee door de lucht zwaait. Aan zijn microfoon standaard hangen verschillende religieuze accessoires en om zijn nek draagt hij een kralenketting. Waar Tim meer een idool was voor de dames, daar is Marcel een entertainer voor het hele publiek. De toewijding van de nieuwe frontman is voor iedereen voelbaar. Bij het nummer ‘Flies, Ants and Elephants’ houdt Marcel tijdens het zingen een bord omhoog waar ‘Our cause is stronger, our love will heal’ op geschreven staat. Terwijl de band doorspeelt, loopt Marcel met het bord door het publiek. Het nummer wordt goed neergezet en ook al duurt het refrein erg lang, doordat de instrumenten continu verandering brengen blijft het boeien. De avond bestaat vooral uit nummers van het nieuwe album, op een enkel nummer na. Zo wordt het nummer 'Johnny’ wat we nog kennen van de oude Di-Rect, omgetoverd tot een ware rocksensatie. Was het met de stem van Tim een eenzijdig, bijna saai nummer, vanavond wordt het opgeleukt met de toetsen van Vince en afgemaakt met het geluid van Marcel. De succesvolle avond wordt succesvol afgesloten met het nummer ‘Walk With Me’ wat begint als een oude westernfilm, maar steeds verder opgevoerd wordt tot een muzikaal intermezzo waar je kippenvel van krijgt. Marcel gilt in de microfoon wat een fantastische toevoeging is aan het geheel. Van de vier jonge puberjongens die in 1999 bij elkaar gezet werden is niets meer over. De jongens zijn volwassen geworden, hebben een echt rockgeluid, en weten een gemêleerd publiek te vermaken tot de laatste gil.