Vrijdag 16 oktober, de bladeren vallen weer van de bomen. Het zijn de eerste tekenen van de herfst. In deze omstandigheid maakt het Burgerweeshuis zich op voor een avond vol symphonie. Alle ogen zijn gericht op zZz. Het Amsterdamse duo bestaat uit de bebaarde Björn Ottenheim (vocalen, drums) en Daan Schinkel (orgel). Sinds 2000 zijn ze samen actief als zZz en binnen het genre van de orgelrock al jaren een gevestigde naam.
Het voorprogramma is in handen van De Wolff. Dit jonge psychedelische rocktrio uit Limburg bruist van de energie en laat het publiek behoorlijk warmdraaien. De bandleden laten zich meeslepen in het geweld van hun eigen muziek. Alsof ze al jaren op de bühne staan wordt de toeschouwer opgezweept met goede volwassen nummers. Talentvol en met zelfvertrouwen.
Door naar de hoofdact. De robuuste omlijsting van beide heren uit zich visueel op het podium in een drumstel en een bak elektronica, te weten een synthesizer en een vintage orgel. De nuchtere Björn doet letterlijk van zich spreken met zijn stem. Het rauwe, soms bijna onwerkelijke stemgeluid geeft een gigantische boost. De muziek is lastig te definiëren; symfonisch, bombastisch, dance. Overeenkomsten zijn te vinden met het orgelgeluid van The Doors en de soms dansbare nummers van Joy Division. Een optreden is een heel andere gewaarwording dan het beluisteren van de cd. Een gig als deze valt ook niet vast te leggen op de gevoelige plaat. Nummers als ‘Ecstasy’ (soundtrack van de film ‘Phileine zegt sorry’) en ‘running with the beast’, de titelsong van het nieuwe album, zijn ongelooflijk energiek. Op bepaalde momenten heb je het gevoel dat je naar een film kijkt in plaats van een live performance van een band. Even klinkt het nummer ‘Amanda’, dat voor wat meer rust zorgt. De combinatie met het licht geeft het geheel nog meer een beeld van een vage rookachtige omgeving waarin twee schimmen zich helemaal leegspelen. Een boel geluid wordt door deze twee muzikanten gecreëerd. Het duo baant zich een weg door de avond als een niet te stoppen wervelwind. Denk daarbij ook aan de track ‘Pulse’, even verwarrend als gevoelig. De stem in combinatie met de synthesizer maken het tot een ware reïncarnatie van Jim Morrison. Volgende week start het duo trouwens met een tour in Amerika. Het geeft de ambities aan van deze nu al legendarische cult band.
Ondanks de ietwat tegenvallende opkomst gaat het publiek uit zijn dak. De interactie werkt. Ook vanwege de positie van beide muzikanten. Ze staan zeer dicht bij het publiek opgesteld. Als de dampen zijn verdwenen, weten we genoeg. De afsluiting is even onvoorspelbaar als bombastisch. Vanuit een mistige zaal stappen we de kille nacht weer in, een beetje in een psychedelische roes.