Dat The Beat vanavond begint, wil niet automatisch zeggen dat het een voorprogramma betreft. We kunnen eerder spreken van een zogenaamde ‘double feature’. De Engelse ska revival band maakte begin jaren '80 veel furore en haalde met hun drie studioalbums regelmatig de hitlijsten. Met artiesten/bands als David Bowie, The Clash en The Police stonden ze nou niet bepaald met de meeste lullige namen op het podium. Naast The Specials en Madness was The Beat ook zeker een grote naam in de glorie dagen van de 2Tone ska.
De bezetting van de band is inmiddels flink aan verjonging onderhevig geweest. Alleen de zanger, in overal (met extra ritsje) gestoken, Ranking Roger stond aan de wieg van The Beat. Laatst genoemde heeft zijn zoon (Ranking Jr.) ingelijfd om samen de vocalen te verzorgen. Ze huppelen, als boksers die een klap gaan uitdelen, flink heen en weer op het podium. De voorste linie van de bijna volle zaal vangt de overvliegende vonken op en skankt er lustig op los. De hits van weleer komen stuk voor stuk voorbij. The Beat maakt geen ska volgens het boekje. Het voornaamste is de groove, die lang niet altijd is voorzien van een upstroke gitaarpartij. En dat hoeft ook helemaal niet. En grooven doen ze bijna een uur lang met veel succes. Met hun aanstekelijke enthousiasme en welkome diversiteit is de zaal om. Love & unity man!
Traditiegetrouw sloot Mark Foggo en zijn Skasters altijd het seizoen af in het voormalige onderkomen van Atak. Vlak voor Lowlands die armen en beentjes losgooien werd een beproefd recept. Vorig jaar zou de Engels/Nederlandse gekkebekkentrekker het seizoen openen, maar dat werd een aantal weken opgeschoven. Dat Mark Foggo hier nu op 16 oktober staat, onderstreept weer eens dat de traditie een flinke deuk heeft opgelopen.
Traditie of niet, de ska-evangelisten flikken het toch maar weer. Binnen een mum van tijd probeert de helft van de zaal een kilootje lichter te worden, waar bij The Beat alleen de voorste rijen zich aan de bekende pasjes wagen. De consistente opgefokte high-speed ska gaat er goed in. De snijdende kou aan de handen is gauw vergeten op deze herfstdag. Frontman Mark Foggo maakt er weer een expressief schouwspel van en mag graag lekker gek doen. We kunnen eigenlijk wel spreken van de Mr. Bean van de ska-scene. De band speelt strak en met veel urgentie (dat woord moest een keer vallen..). Het publiek heeft zoveel plezier dat het af en toe op een epilepsiepatiënten bijkomst lijkt.