Een tafel vol met elektronica verraadt al dat er over enkele momenten een stortvloed aan niet alledaagse geluiden uit de luidsprekers zou kunnen komen. Een MacBook, pick-up, zelf geknutselde joysticks, kattenspeeltjes(!) en nog wat elektronische apparaten liggen klaar om bespeeld te worden.
Voorprogramma Toktek, voorzien van net pak en lang haar, geeft een korte introductie hoe hij te werk gaat, om vervolgens volledig in z’n eigen soundscapes op te gaan. Kapotte blikjes en papier gefrommel worden gebruikt om een beat mee te maken. Om maar eens iets geks te noemen. Die geluiden komen in een loop terecht, die hij dan weer met z’n joysticks en andere attributen weet te manipuleren. Dit is muziek die je vooral tegenkomt in het medialab tegenover de oude Atak of in de X-ray op Lowlands. Niet iets wat je verwacht voor We vs. Death. 

Toch werkt de met robotachtige bewegingen doorspekte show van Tom Verbruggen prima als opwarmer en komt het dun bezaaide publiek voldaan terug op aarde na deze spacy muzikale trip vol maffe beats en geluidmanipulaties. Effecten verwerken in een boomstam die als een gitaar om de nek hangt? Hoe cool is dat? 

Jammer dat We vs. Death weinig populariteit geniet in het oosten van het land. Deze band verdient het toch echt wel voor een zaal met meer dan 100 man te spelen. Deze eerste vrijdagavond van mei in Enschede weten maar weinig mensen de weg naar kwaliteitsmuziek te vinden. Een mannetje of 40, inclusief personeel, ziet de Utrechtse band het podium bestijgen.

Het nieuwe album, A  Black House, A Coloured Home, is nog geen maand uit en verdient natuurlijk de nodige speeltijd. De eerste vier nummers van de set zijn afkomstig van deze recente langspeler.  Waarna songs van voorganger, We Too Are Concerned/ We Are Too Concerned, zich laat mengen met nieuw werk. 

Het is fantastisch om te zien, hoe de melodieën van  de Telecasters (gitaren) in elkaar vervlochten kunnen raken, maar ook elk hun eigen weg kunnen gaan. Drummer Gerben is niet alleen erg kundig met z’n stokjes, maar weet ook samen met de bassist aardige vocale bijdragen te leveren. Die trompet functioneert nog steeds heerlijk als ‘push over the hill’.

Hoewel de nummers staan als een huis en op een gebroken snaar na zich geen eigenaardigheden voordoen, maakt de band een lichtelijk uitgebluste indruk. Trompettist Paul gaf het zelf ook al aan. In een van z’n toch vaak grappige, maar soms iets te lang durende intermezzo’s. “Je ziet toch als alle externe factoren kloppen: grote kleedkamer, heerlijk eten, bandje om de pols waarmee je gratis naar binnen kan...  Dan gaan er op het podium dingen mis.”  We vs Death zet een degelijke show neer met songs die voor zich spreken. Maar was het de bescheiden opkomst? Te goed eten? De dag ervoor een memorabele avond in Gent, in een kleine kelder, waar niet alles tot in de puntjes verzorgd was? In deze (te) korte set van 50 minuten had meer gezeten. Ga het downloaden of kopen op de site van 'Beep! Beep! Back up the Truck'. Zodat we deze heren de volgende keer in een vollere zaal mogen verwelkomen.