De avond was haast perfect te noemen;  een uiterst charmante Burke, een paar van zijn lieftallige kleindochters, alle musici en een bomvol Atak. Nadat de musici hun intro hadden gespeeld, kwam Solomon op in zijn rolstoel en werd hij vakkundig in zijn rode troon gezet. Vanwege obesitas kan Burke niet meer zelfstandig lopen. Ze begonnen gelijk met “That’s How I Got To Memphis”, van Solomon’s meest recente album, Nashville. Van datzelfde album kwam later ook nog het prachtige “Tomorrow is Forever” , wat Solomon samen met Candy, een van zijn kleindochters, zong.

Buiten zijn eigen nummers, o.a.  "Don’t  Give Up On Me", "Fast Train", kwamen ook een aantal klassiekers aan bod van zijn (inmiddels overleden) vrienden. Hij maakte vooral diepe indruk op mij met het nummer "Sittin’ On The Dock Of The Bay" van Otis Redding. Zijn kleindochters zongen ieder apart nog “Natural Woman” van Aretha Franklin en “I will survive” van Gloria Gayner. Aan het einde van de show riep Solomon nog een drietal mannen op het podium en die mochten uit zijn naam prachtige lange rode rozen uitdelen aan de vrouwen die bij het podium stonden. Later mochten die vrouwen nog op het podium staan en meedansen op het nummer “Lucille” van Little Richard. Na dat nummer verzocht Solomon zijn bezoekers op het podium te gaan zitten en hij zong als een van de laatste nummers “What A Wonderful World” van Louis Armstrong, hetgeen hij ook prachtig vertolkte. Onder het (begravenis-)nummer “When The Saints Are Marching In” gezongen door kleindochter Candy ging Burke van het podium af en kwam er een eind aan een geweldig mooi optreden.