Het podium van het Burgerweeshuis in Deventer was zaterdagavond 16 mei nog net niet te klein voor de twintig muzikanten en rappers die er op verschenen. Voor de zaal gold min of meer hetzelfde, je stond letterlijk schouder aan schouder. Maar het was het waard. De twintig artiesten kregen het voor elkaar om de hele zaal in hun optreden mee te slepen.

Om heel eerlijk te zijn, wist ik niet wat ik moest verwachten van een hiphop-orkest. Hoe kun je dat nou combineren, rap en klassieke instrumenten? Het leken elkaars tegenpolen.
Wat ben ik blij dat het Kyteman, samen met zijn gehele orkest, gelukt is om het tegendeel te bewijzen. Het optreden was namelijk een unieke mix van klassieke instrumenten en ‘rauwe’ rap, waar de energie van af straalde.

De rappers, die een half uur nadat het orkest opkwam pas in beeld kwamen, lieten de muzikanten volledig vrij en gaven ze alle ruimte die ze nodig hadden. Het gebeurde dan ook regelmatig dat de rapnummers werden onderbroken, zodat de muzikanten even aan het publiek konden laten horen ‘wat zij in huis hadden’. Doordat er zo ontzettend veel verschillende instrumenten bespeeld werden en er voor bijna elk instrument wel twee mensen stonden, lieten deze nummers echt een indruk achter. De vaak wat langzamere, gevoeligere instrumentale pauzes, werden afgewisseld met rapnummers waarvan de hele zaal uit zijn dak ging. Kyteman hoefde de microfoon maar richting het publiek te houden, of deze maakte de tekst van het liedje helemaal foutloos voor hem af.

De nummers waarin gerapt werd, waren niet de standaard ‘rapsongs’ over het rijke leven en de lekkere wijven. Het waren nummers over de overheid, over de politiek, of zelfs romantische nummers over de liefde. Er waren zelfs een stuk of vier nummers geheel in het Frans en met mijn gebrekkige talenkennis kon ik nog net de woorden “Sarkozy”, “politiek” en “armoede” verstaan. Nummers die ergens over gaan dus, nummers met een boodschap. En met een geweldige instrumentale onderbouwing.

Op het eind van de avond, toen de mannen en vrouwen eigenlijk al klaar waren met spelen, besloot het publiek dat het nog geen tijd was om te stoppen. Met als gevolg dat alle mannen en vrouwen weer keurig terugkwamen, terwijl ze eigenlijk geen nummers meer hadden om te spelen. “Nouja”, schreeuwde Kyteman zonder microfoon door de zaal, “dan zullen we maar even wat gaan jammen!”.