Jezus op toastjes we hebben goed eten vanavond (vrijdag 8 mei)! Zeg maar twee Michelin-sterren no questions asked. Sint Jacobs schelpen, gegrilde groente (mensen we grillen groente te weinig), beef Wellington, de hele rambam voor twee-en-een-half tientje? Alles (Jean) Klar(e) (vergeeft u mij).

We zijn bij de zesde ass-crack stage-hack in het Havenkwartier in Deventer. Aan het hoofd van de tafel zit Robert Witt die met behulp van een paar contactmicrofoontjes, wat effectenkastjes en een werkelijk enorme opvouwbare computer omgevingsgeluiden opvangt, bewerkt en vervolgens via de PA weer terugstuurt. Een auraal bad van onze eigen op alle mogelijke manieren bewerkte spijsverteringsgeluiden, boertige tafelmanieren en algehele winderigheid was leuk geweest, maar komt bij deze niet uit de verf. Tafelmuziek? De verveelde zigeuner indachtig die op zijn viool op een terras aan de een of andere côte een moppie krast, terwijl u zich buigt over uw crêpes-au-nutella, krijgt deze jongen wat punten voor de moed - hij doet het immers uit eigen beweging! Veel komt er echter niet tot stand.

Apricot My Lady dan, dat zijn twee gemoedelijke Britten en twee kaaskoppen in het genre Zeer Vrije Muziek en ik vind ze behoorlijk onderhoudend. Niet overbodig te vermelden dat het gezelschap vanavond hun debuut ‘Newly Refurbished and Tussock Moth’ presenteert, catalogusnummer een-en-twintig op Esc.Records, het label dat, we zeggen het nog maar eens, achter deze fijne Ass-Crack avonden zit. Jonathan Bohman lijkt zo uit een Britse ziekenhuisserie te zijn gestapt en draagt tamelijk surreële teksten voor vol met medische rapporten en biografische gegevens betreffende de nieuwslezer (wie kent hem niet?) Gordon Honeycomb. Aut insanit homo, aut versus facit! En dat is echt wel grappig. Lucas Simonis vervolgens, bediend zich op gebruikelijke wijze van een berg effecten om een aantal flink bevreemdende dingen uit zijn gitaar te wringen. Adam Bohman doet hetzelfde met wat willekeurige van de Praxis betrokken objecten en Anne La Berge giet over het geheel een fijn sausje van microtonale fluitmuziek. Een soort Neubauten-ontmoet-Derek Bailey-ontmoet-Kurt Schwitters dus in het idioom van een pretentieloos (haha!) Vrije Jazzcombo. Geïmproviseerde muziek valt of staat bij een interessant narratief, dat ter plekke al dan niet ontstaat uit de communicatie tussen de verschillende uitvoerders. De evidente frisheid van de muzikanten vanavond doet de spanningsbogen goed uit de verf komen. Even gaat het ook nog over abrikozen. Lang niet gek!

En als we nu nog allemaal in iets grotere getale kunnen opdraven de volgende keer, dan laten we gelijk zien dat er in deze stad meer dingen mogelijk zijn dan lolbroekenfunk en de zoveelste dork met akoestische gitaar en een dom liedje.

Excelsior!