Stuurbaard Bakkebaard weet moeiteloos een kek stukje Nederlands festivalgevoel op te roepen

Stuurbaard Bakkebaard presenteert het nieuwe album L'Amour

Tekst: Lourens Scholing / Foto's: Patrick Willems ,

Afgelopen vrijdag 20 maart stond Stuurbaard Bakkebaard in het Burgerweeshuis, Deventer. In het voorprogramma speelde de band Dishking. Stuurbaard Bakkebaard loopt al een hele tijd mee en doet dat goed, maar volgende keer toch liever zonder DJ.

Stuurbaard Bakkebaard presenteert het nieuwe album L'Amour

Uh ok luister, Stuurbaard Bakkebaard. Ga even zitten en luister. Jullie bestaan al een hele tijd als alternatieve band, langer dan de meeste bands bestaan. Dat is mooi en het is te zien ook: jullie zijn uitgegroeid tot een zelfverzekerde Nederlandse act en bandtechnisch bekeken loopt het allemaal heus wel. Jullie hebben een fanbase, en die hebben jullie op een coole manier verworven. Jullie zijn toffe jongens.

In het stukje dat ik hier over jullie wordt geacht te produceren, zal ik schrijven dat jullie - hoewel naar mijn smaak muzikaal iets te veel in het straatje pissen van een muzikaal wassenbeeldenmuseum als Deus of Tom Waits, lieden die ik persoonlijk met liefde achter het behang zou willen plakken - een soort energie weten over te brengen die de (Nederlandse) festivalcultuur als een handschoen past. Licht ironisch, nooit over de top, mallig als het mallig moet zijn, soulful als het soulful moet zijn, ruw randje er aan presto. Ik zal schrijven dat jullie vanavond, vrijdag 20 maart, in Deventer eens te meer jullie reputatie als onderhoudende liveband bevestigen. Een mooi lange carrière, zoals die van de Kift, behoort voor jullie ongetwijfeld tot de mogelijkheden. Chapeau. Ik zal schrijven dat ik fan ben van de drummer, die zich als een soort deranged Guust Flater-figuur over zijn slagwerk krult. Dat de gitarist het indierockende broertje van Hans Teeuwen lijkt, inclusief stick. Treffend.

Alles mooi en aardig. Dat de nummers niet echt beklijven soi, misschien moeten we het allemaal nog eens even op plaat gaan beluisteren. Dat jullie in het faux-roots groepje Dishking (wiens zanger een heuse ongekroonde koning van de ‘spannende’ MySpace portretfoto blijkt te zijn) een uitermate irritante opener hebben weten mee te nemen, okay. Maar, Stuurbaard Bakkebaard, kunnen we afspreken dat jullie de volgende keer dat scratchende heerschap thuislaten? Je weet wel die jongen met zijn draaitafels en dat King Buzzo kapsel-achtige idee? Serieus, ik weet zeker dat jullie nummers ook nog goed klinken zonder dat wiekerdewakkerdewok scratchy scratch overal overheen en bovendien, zoiets ziet er gewoon niet uit. Serieus.

Dus okay? Okay!

Bedankt Stuurbaard Bakkebaard, en misschien tot een volgende keer.