Het eerste lustrum van Red Ribbon Rock is een feit. Op vrijdag 27 maart 2009 vond de vijfde editie van hét aids benefietfestival plaats. De winst van de avond gaat naar het Dance 4 Life project, die met name lokale projecten ondersteunt in gebieden waar het HIV/AIDS-getal onder jongeren hoog ligt. Verschillende optredens van onder andere rockchick Elle Bandita en technopunkband Aux Raus en een silent disco op een goed georganiseerd festival voor de bestrijding van aids, ik zeg: genoeg redenen om dit feestje mee te maken in de Saxion zaal en het café van Atak te Enschede.

Het eerste dat opvalt aan het begin van de avond is dat het al redelijk druk is voordat het programma begonnen is. Vorig jaar stonden er hooguit 20 mensen op de eerste band te wachten. Nu is dit toch snel 3, 4 keer zo veel. Iets na 20:00 uur verschijnt Sander Guis van 3FM op het podium, gewapend met condooms die hij het publiek ingooit. Vanavond verzorgt hij de presentatie van het festival. 

De avond wordt afgetrapt door een band die op het eerste gezicht alleen lijkt uitgezocht op de naam: DeWolff (uit het verhaal van het beeldmerk van dit festival: roodkapje, red.). DeWolff bestaat uit een stel jonge jongens die aan het begin van hun muzikale carrière staan. Al snel is duidelijk dat deze band veel meer te bieden heeft dan alleen een naam die perfect in de line-up past. De jongens zijn muzikaal sterk, goed op elkaar ingespeeld en het klinkt als de geschikte opener van de avond.

Dan zal in het café, ook wel Grootmoeders Huiskamer genaamd, iets speciaals van start gaan. De zogenoemde Enschedeese Musicscene Orgy (E.M.O.) zal eindelijk te bewonderen zijn. De regionale muziekhelden starten met het nummer ‘Follow Me’ van Capacocha. Ook komen de knallers van The Tommycats, Ottoboy en Thozes voorbij in een compleet nieuw en erg leuk jasje. Behalve hun eigen nummers spelen ze ook het welbekende ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes. Tijdens het optreden wordt er ook nog gewisseld van muziekinstrumenten en illustreren de heren het niveau van de muzikanten in Overijssel als geen ander. Het publiek uit Twente kan trots zijn op dit niveau en de organisatie kan meer dan tevreden zijn over dit speciale project. Het zou jammer zijn om niet vaker wat van deze heren samen te horen. De aankleding van Grootmoeders Huiskamer kon echter wel iets uitgebreider. Er stonden een paar dingen, onder andere een oude lamp om het huiskamergevoel te krijgen. Misschien kan hier volgend jaar nog meer voor gezorgd worden, zodat het publiek werkelijk het idee heeft in een huiskamer te staan.

In het Grote Bos, oorspronkelijk de Saxion zaal, is het podium klaargemaakt voor de volgende band; Elle Bandita. Het intro van deze rockchick en haar mannen ging niet helemaal zoals het hoorde, omdat er iets kapot was. Zangeres ‘Elle’, ook wel Ryanne van Dorst genaamd, liet het hier niet bij zitten en verzon zelf een nieuw intro, liet de aankondiging van Sander zitten en riep dat ‘ze dat lekker zelf gingen doen.’ Dit is meteen een goede kennismaking met deze eigenzinnige band. Vanaf het eerste nummer ging zowat het dak eraf, wat een pit heeft deze band. In de nummers is heel veel variatie te vinden: stevige punkrocksongs, maar ook dansbare elektronische nummers. Tussen de nummers schreeuwt Elle in haar microfoon dat iedereen iets bij de merchandise moet kopen, zodat ze een nieuwe gitaar kan aanschaffen. Lekker brutaal, het interesseert haar allemaal niks. Dit optreden is in een paar woorden te beschrijven: stoer, rauw, divers en zeker een must om een keer gezien te hebben. Wie niet genoeg heeft gekregen van deze show: 29 augustus zullen ze weer in Enschede spelen en wel op het festival Geuzenpop.

Dan is het in Grootmoeders Huiskamer tijd voor de band Moss. Deze band speelt heel andere muziek dan Elle Bandita, waardoor de mensen even kunnen uitrusten van de voorafgaande, energieke show. Sommige mensen zitten, anderen staan, met een biertje in de hand te luisteren naar de rustige gitaarpopnummers van Moss. Zij hebben de eer om naar de nieuwste nummers van deze band te luisteren, Moss speelt die namelijk voor de eerste keer. Toch zijn niet alle nummers even pakkend, waardoor de aandacht van het publiek soms wegebt. Misschien is het toch tijd om weer wat meer te rocken en dit kan bij de volgende band in de andere zaal; Beatallica. 

Deze band is speciaal voor het festival uit de VS gekomen. Beatallica is een samensmelting van Metallica en The Beatles. Op het eerste gezicht een aparte combinatie, maar toch een combinatie die in ieder geval bij mij nieuwsgierigheid heeft opgewekt. Nummers van The Beatles, bijvoorbeeld ‘Hey Jude’ werden op een Metallica-achtige manier als een ‘Hey Dude’ ten gehore gebracht. Grappige, verdraaide teksten, raggende gitaren en een divers en redelijk enthousiast publiek zorgden onder andere voor een goede show. Een minpuntje aan dit optreden vind ik dat de stem van de zanger soms te veel lijkt op de stem van James Hetfield, de zanger van Metallica. De rauwe kanten bij bepaalde nummers komen te erg overeen met de Metallica leadzanger en spelende als een tributeband lijkt mij het juist de bedoeling om er een eigen draai aan te geven. Na de show sprak ik een meisje, fan van deze band. “Het toffe aan deze band is dat je eigenlijk helemaal geen metalfan hoeft te zijn om de muziek te waarderen. Natuurlijk worden de nummers van The Beatles op een ‘hardere’ manier ten gehore gebracht, maar ik heb vriendinnen die helemaal niet van metal houden en toch erg hebben genoten van het optreden. Zelf vond ik het natuurlijk een heel goed en rockend optreden,” vertelde zij. Hiermee ben ik het eens en na dit gesprek is het alweer tijd voor de volgende en tevens laatste band van de avond: Aux Raus.

Nummers van dit duo worden vaak tijdens de X-It in Atak, met succes, gedraaid en dat is nu wel te merken aan het publiek. Voordat het optreden begint, is de zaal namelijk al overvol. Het is tijd voor een feestje! De ‘gabberpunk’ schalt uit de boxen en vanaf het eerste tot het laatste nummer wordt er flink gedanst. Bier wordt over het publiek heen gegooid, de zanger gaat halfnaakt los op het podium (frontaal uitzicht op zijn billen had toch niet per se gehoeven) en het publiek is enorm enthousiast. Wanneer ze het bekende (en vooral ook tijdens de X-It erg populaire) nummer ‘Fall’ spelen, kan de avond niet meer stuk. Aux Raus is een goede afsluiter voor deze avond. Na Aux Raus is er nog een Silent Disco als echte afsluiter van Red Ribbon Rock. Een heel leuk concept voor het festival, maar het publiek leek ietwat vermoeid door het energieke optreden van Aux Raus. Al met al een goed georganiseerd festival met een diverse line-up en zeker een heel goed doel. Op naar de zesde editie!