Onderhoudende editie van het Lenteoffensief

Te vroeg uit de oefenruimte of ervaring boven alles?

Tekst: Ruben Eijsink / Foto's: Matthijs Hakfoort ,

De krokussen springen uit de grond, langzaamaan blijft de winterjas in de kast hangen en de vogeltjes fluiten alsmaar vrolijker. Dan weten ze in Enschede hoe laat het is: Tijd voor het Lenteoffensief. Op deze 21 maart vormt Atak het decor voor beginnende en meer ervaren acts.

Te vroeg uit de oefenruimte of ervaring boven alles?

Zoals bij de offensieven doorgaans het geval is, mag de minst ervaren band de avond openen. Ditmaal is die taak weggelegd voor het jonge Roadkill 55. Een formatie uit Enschede die nog duidelijk zoekende is. Grootste troef die ze op dit moment in handen hebben is hun drummer. Hij sleept de jongens, allen nog onder 20, door de set met zijn consistente verwoestende drums. Coherentie in de punkrock/metal-achtige songs is nog ver te zoeken, maar daar zijn ze dan ook jong voor. Ze willen heel veel, maar het komt allemaal wat geforceerd over. Sinds hun optreden, vorig jaar in Atak, zijn ze wel degelijk gegroeid. Met veel spelen en werken aan een eigen geluid kunnen ze die groei vast doorzetten. Een frontlinie jonge meisjes genieten zichtbaar, voor hen kan de avond niet meer stuk. Waar hebben we het dan nog over?

Van slordige rock naar strakke hardcore van To The Test. Je maakt het allemaal mee bij de offensieven van Atak. Deze gasten gaan al wat langer mee en dat is ook duidelijk te horen. Versterkers zijn met een bepaalde visie afgesteld, waardoor er een zompige doch definieerbare gitaarmuur ontstaat. Wederom valt de drummer op die lekker meegaat met de gitaren. Verder valt er weinig over op te merken. Gewoon sterke hardcore uit het oosten van het land.

Als de laatste schreeuw door de Saxion zaal klinkt, staat Manolya Tekin alweer klaar in het café. De ruimte vult zich gestaag om eens te zien hoe deze 17-jarige met Turkse roots het er vanaf gaat brengen. Niet al te gunstig..

Ze gebruikt praktisch voortdurend haar kopstem waardoor er een eenzijdig stemgeluid ontstaat. Dat kan nog weleens mooi uitvallen, maar niet in dit geval. Haar gitaarkeuze is ronduit ongelukkig. Een volle Spaanse gitaar was hier meer op z’n plaats geweest. Ach ja die tokkelfoutjes hier en daar vergeven we haar. Ze doet het ook nog wel best aardig. Als ze Zombie van The Cranberries met cd-begeleiding gaat spelen, klinkt er geroezemoes: “ Die heb ik ook nog geleerd toen ik 11 was! ”. Then again, 17 jaar nog maar en dan toch al (grotendeels) eigen liedjes spelen tijdens een offensief. Niet slecht, echter kwam deze stap net iets te snel. Een jaartje later was beter geweest voor Manolya.

Naar mate de avond vordert, spelen er bands die al langer actief zijn. Dat is ook duidelijk te merken bij -ERG- die dan ook al sinds 1992 meegaat. Op hun MySpace noemen ze hun muziek post-punk. Maar denk dan niet aan bands als Joy Division en Echo & The Bunnymen. Deze, momenteel in Gelderland opererende, band speelt post-punk in de breedste zin van het woord. Eigenlijk is het een soort met metal geinjecteerde 80’s punk voorzien van een industrial/grungy 90’s sausje. Deze rockers op leeftijd spelen hard en strak. Vooral de oudere muziekliefhebbers in de zaal zie je zichtbaar genieten.

Jammer dat veel mensen er voor kiezen om even in de foyer te gaan hangen, terwijl er zo’n kick-ass band als deze staat te spelen. Familie en vrienden komen vaak voor één band die (meestal) voor het eerst op zo’n mooi groot podium mogen staan. Als die dan is geweest, willen ze nog weleens napraten waar het rustiger is. Jammer dat dan de zaal leegloopt. Maar goed, bij het beroemde Sex Pistols concert op 4 juni 1976 waren ook niet meer dan 40 mensen. Dat was history. Deze show is dat niet, maar desalniettemin zeer vermakelijk.

De leden van -ERG- hebben zich de afgelopen 16 jaar niet laten meeslepen door emo of indie hypes. Ze lijken gewoon nog steeds de muziek te maken die goed voelt. Dat merk je.
Op Lowlands zullen ze wel niet meer spelen, maar cool dat deze mannen nog steeds spelen!

Hun naam kan haast geen toeval zijn. Krisis mag de avond afsluiten. Handig inspringend op de balkansound populariteit, maar nog steeds met één kist stevig in de dancehall/ska/punk/reggae. Denk aan Manu Chao meets underground linkse punk. Oké, de hardheid komt ook aardig in de buurt. Opvallend is dat ze geen blazersectie hebben maar een accordeon. Dit is een frisse afwisseling en werkt als een soort lijm tussen die ska/punk sound en balkan invloeden. De leden van Krisis werken met gemak het ene na het andere biertje weg en staan met veel passie te spelen. Van feestcrisis geen sprake! Na een toegift is het feest in de Saxion zaal voorbij, maar de nacht nog lang niet. De X-it Phoenix party in de Grolsch zaal wacht al. Deze editie zal niet de boeken ingaan als het beste offensief ooit, maar het was weer vermakelijk als altijd.