Gwen Stacy, naar de blondine van Spiderman, mag vanavond als eerste de trommelvliezen onveilig maken. En wel in de naam van god! Deze christian (rock)hardcore band uit Indianapolis brengt positief getinte metalcore ten gehore. Front of house man (geluidstafel), Thijs heeft voor de gelegenheid de schuiven flink opengezet waardoor de zware riffs met veel stuwkracht uit de speakers worden geblazen. De gebruikelijke afwisseling tussen snel en hard, breaks, en terug naar snel en hard hebben de jongens aardig onder de knie. De hardcore kids vooraan laten zich makkelijk opzwepen, maar de eerste losgeslagen ‘windmill’ (karakteristieke hardcoredans) laat nog op zich wachten. Met een gerust hart kunnen we wachten op de volgende band, want de bassist is zo sympathiek om te vermelden dat het prima is om niet in god te geloven. Verder geen prekerij, maar gedegen metalcore van deze gasten.
Liefhebbers van ‘Scarface’ hebben meteen door waar de immense backdrop van Poison The Well van is. Uit die scène in een kamer met een ‘palmtree sunset’ muurschildering. De post-hardcore/experimental songs worden erg strak gebracht. Met een glansrol voor de innovatieve (human drumcomputer) drummer die weergaloos elke klap raak slaat. Energiek, origineel, hard, melodieus en genuanceerd zijn sleutelwoorden die sterk van toepassing zijn op deze band uit het zonnige Florida. De geel/rode gradiënt op de achtergrond versterkt het gevoel bij het heilige vuur dat deze band uitspuwt. De epische songs laten zich kenmerken door veel dynamiek en experimentele invalshoeken. Zo worden er af en toe voice samples gebruikt en worden er prettige onorthodoxe ritmes gebruikt. Aan het eind komt er met recht meer beweging in de tent waarna Poison The Well flink wat zieltjes heeft gewonnen.
Dat de meeste mensen voornamelijk voor 36 Crazyfists zijn gekomen wordt al snel duidelijk. Met luid gejuich worden deze bebaarde mannen uit Alaska ontvangen. De koude agressieve songs komen aan als een enorme ijzige sneeuwbal, maar wat voelt het eigenlijk lekker. De strakke songs zijn kundig aan elkaar gelijmd in een overtuigende set waar nieuw en oud materiaal elkaar niet in de weg lopen. Het leuke is dat de zanger eruit ziet als een indie/folkdude, maar daarentegen heel knap koppelt tussen overtuigende screams en volle melodieuze zangpartijen. Het publiek kent veel fans en er is dan ook een behoorlijke pit. Natuurlijk kan die circlepit dan niet uitblijven. Sommige ’36 Crazyfists adepten’ zingen woord voor woord mee in een publiek dat netjes de zanger aanvult waar hem dat leuk lijkt.
Alsof er nog niet genoeg geblazen wordt uit de speakers, wordt hier en daar ook nog eens een ‘windmill’ ingezet door wat gepassioneerde hardcorekids. Toch altijd weer verbazingwekkend hoe elk genre zo haar eigen dansjes kent.
Die genre typerende breaks komen soms wat clichématig over, maar het werkt wel. Waarschijnlijk wordt het publiek de volgende dag met nekklachten wakker, maar dat is het waard. Een prima potje Metalcore/Hardcore deze avond.