Wie kan er vanavond beter in het voorprogramma staan dan AOWDA. Deze heren en dame vormen zo’n beetje de enige stoner/dessertrock band die Enschede rijk is en deze taak is dan ook werkelijk op hun lijf geschreven. Terwijl een aantal rurale stonerrock aanbidders discussiëren over het verschil in capaciteit tussen de oude en nieuwe Atak, jaagt frontman Tom de eerste spierballenriff de zaal in. Na een paar nummers blijkt dat deze band het vooral moet hebben van hun stuwkracht. Een hard, vol en laag gitaarloopje wordt ingezet. De drums, andere gitaar en bass vallen spoedig in en de toon voor de rest van het nummer is gezet. Dat is het recept waar vrijwel alle songs onderhevig aan zijn.
Niet te moeilijk, doeltreffend, maar vooral erg hard en redelijk strak.
De twee gitaristen lijken een wedstrijdje te houden wie er het laagst kan klinken. Toch is de één iets lager waardoor ze elkaar goed aanvullen en er een gebalanceerd distortion moeras ontstaat waar fanatiekelingen in het publiek graag hun behaarde hoofd, al rondslingerend, in gooien.
EP Desertification wordt met trots gespeeld en met open armen ontvangen door het thuispubliek. Een wat objectievere luisteraar zou kunnen opmerken dat de zang een zwakke schakel in deze band vormt. Als leadgitarist, met zijn wahsolo’s die klinken als een kotsende draak, Ravian in het slotnummer de vocalen op zicht neemt, lijkt een puzzelstukje op z’n plaats te vallen. Ach ja kwestie van smaak hè? Met een afkorting die staat voor Angry Old Woman Drinking Alcohol neem jezelf als band niet echt serieus. Dat is maar goed ook als je nummers vaak over het leven in de woestijn gaan terwijl je in Enschede gestationeerd bent.
De mannen uit Morgantown, West Virginia van Karma To Burn wonen wat dichter bij de woestijn en brengen hun broeierige bedwelmende psychedelische desert/stonerrock met een hele andere overtuiging dan hun collega’s uit Enschede. Waar tijdens AOWDA de synergie moeilijk te vinden was, staan de Amerikanen er vanaf de eerst vervormde geluidsgolf als een rotsvaste drie-eenheid. Sorry mag ik even vloeken? Godverdomme, wat vuig en duivels strak zeg! Een prutsende lichtman, onder het mom van: Iedereen moet het een keer leren, neemt wat vuur weg van deze stonerrockers, maar de show lijdt er niet onder.
Gezongen wordt er niet en dat blijkt ook verderop in de set geen gemis. Eigenlijk heeft het een soort bevrijdende werking. Waarom zou je de gitaren en drums niet voor zich laten speken? Met de nodige effecten en de volumeknoppen richting de 10 ontstaan er zompige feedback/distortionscapes waar ze nimmer in verdrinken. Het liedje blijft altijd vooropstaan met (opgedroogde)moddervette riffs en drumfills, die vaak worden gekenmerkt door creatieve invalshoeken waardoor de composities eigenlijk nooit echt gaan vervelen. Na een nummer of tien sluipt bij de niet-diehard-stonerfan die verveling enigszins toch wel toe en zou je kunnen spreken van teveel van het goede. Want goed is het zeker. Overal in de goedgevulde zaal zie je mensen headbangen, headgrooven of simpelweg meeknikken. Een passieve houding is bij het zien van Karma To Burn niet mogelijk. Een fijne selectie van hun drie studioalbums zijn vanavond met overtuiging en bezieling de zaal in gevuurd en de bezoekers van Atak kunnen tevreden naar huis. Al dan niet met een dikke suis in de oren.