De beelden van Madness op Pinkpop 2009 onderstrepen nog eens hoe het ska-gevoel nog steeds onder de mensen leeft. Nog voor de show begint, worden al enige ska-huppeltjes gedemonstreerd door enthousiaste jeugdigen. Ook zijn de Ben Sherman overhemden, bretels, typerende petten en hoedjes hier en daar aanwezig. Ska is terug van eigenlijk nooit weggeweest.
Als de Grolsch zaal al redelijk volgestroomd is, komt de drummer van de band, waar het vanavond allemaal om te doen is, het podium op sjokken. The Skatalites kennen een rijke historie die terugvoert naar het jaar 1964(!). De man verantwoordelijk voor de steady beat; Lloyd Knibb, vormt samen met Lester ‘Ska’ Sterling (alto sax) de enige overgebleven oorspronkelijke leden van deze band die, naar het schijnt, het genre ska ter wereld heeft gebracht.
Nadat (eindelijk..) alle leden hun plek op de bühne hebben gevonden, kan het aftellen beginnen. Het bekende ritme wordt ingezet en het duurt niet lang voordat er skankende massa ontstaat. Een ritme dat, al dan niet in lagere versnelling, de hele avond zou voortduren en van de Grolsch zaal een benauwde en dampende dancehall zou maken. Een defect airconditioning systeem was hier wellicht ook debet aan, dat terzijde.
Veel nummers worden gekenmerkt door een openingsthema, waarna er vervolgens alle ruimte is voor solo’s van de blazers. Want daar draait het eigenlijk stiekem een beetje om. Die upstroke gitaar, nonchalante hammond, steady beat en springerige bassloopjes zijn erg leuk. Het zijn echter de bijdragen van de kopersectie die het publiek in hogere sferen brengt. Vooral het wisselen van blaas-solos nodigt uit tot gejuich en geklap. Een glansrol voor de trombone, die op één of andere manier toch altijd weer de show steelt.
Op driekwart van de set wordt het gezelschap vergezeld door een dame op leeftijd die een aantal nummers op voortreffelijke wijze meezingt. Als dat broeierige zomeravond gevoel er nog niet was, dan zeker nu wel. Doreen Shaffer zingt een aantal zwoele liefdesliedjes mee die voor een prettige afwisseling zorgt in de set die wat in dreigde te kakken.
Als de Grolsch zaal al redelijk volgestroomd is, komt de drummer van de band, waar het vanavond allemaal om te doen is, het podium op sjokken. The Skatalites kennen een rijke historie die terugvoert naar het jaar 1964(!). De man verantwoordelijk voor de steady beat; Lloyd Knibb, vormt samen met Lester ‘Ska’ Sterling (alto sax) de enige overgebleven oorspronkelijke leden van deze band die, naar het schijnt, het genre ska ter wereld heeft gebracht.
Nadat (eindelijk..) alle leden hun plek op de bühne hebben gevonden, kan het aftellen beginnen. Het bekende ritme wordt ingezet en het duurt niet lang voordat er skankende massa ontstaat. Een ritme dat, al dan niet in lagere versnelling, de hele avond zou voortduren en van de Grolsch zaal een benauwde en dampende dancehall zou maken. Een defect airconditioning systeem was hier wellicht ook debet aan, dat terzijde.
Veel nummers worden gekenmerkt door een openingsthema, waarna er vervolgens alle ruimte is voor solo’s van de blazers. Want daar draait het eigenlijk stiekem een beetje om. Die upstroke gitaar, nonchalante hammond, steady beat en springerige bassloopjes zijn erg leuk. Het zijn echter de bijdragen van de kopersectie die het publiek in hogere sferen brengt. Vooral het wisselen van blaas-solos nodigt uit tot gejuich en geklap. Een glansrol voor de trombone, die op één of andere manier toch altijd weer de show steelt.
Op driekwart van de set wordt het gezelschap vergezeld door een dame op leeftijd die een aantal nummers op voortreffelijke wijze meezingt. Als dat broeierige zomeravond gevoel er nog niet was, dan zeker nu wel. Doreen Shaffer zingt een aantal zwoele liefdesliedjes mee die voor een prettige afwisseling zorgt in de set die wat in dreigde te kakken.
Het cliché meebrul moment kwam om de hoek kijken (I say who hooo…), maar eigenlijk kwamen ze daar, met al hun oprechte enthousiasme, gewoon mee weg. Richting het einde gaat het tempo weer omhoog en worden de ingedutte dance troopers weer tot skanken gebracht.
The Skatalites geven veel en krijgen veel terug. Er ontstaat zowaar een heus skafeest. Als prikkende zonnestralen komt de muziek van de band, met hun roots in Jamaica, over je heen. Maar je weet wat ze zeggen over te lang in de zon zitten. Na twee uur ska is het eigenlijk wel mooi geweest.
The Skatalites geven veel en krijgen veel terug. Er ontstaat zowaar een heus skafeest. Als prikkende zonnestralen komt de muziek van de band, met hun roots in Jamaica, over je heen. Maar je weet wat ze zeggen over te lang in de zon zitten. Na twee uur ska is het eigenlijk wel mooi geweest.