De avond begon met The Death Letters, een tweemans rock 'n roll/blues-formatie. Op basis van deze omschrijving verwacht je een tweede (of beter gezegd duizend-en-tweede) White Stripes, maar deze vergelijking gaat niet helemaal op. Muzikaal, en dan met name op gebied van zang, zit Death Letters namelijk nog wat dichter bij de echte blues. Verder kan je van een tweemansformatie verwachten dat de instrumenten díe er zijn (gitaar en drums) ook erg goed beheerst worden. Dat viel eigenlijk wat tegen, met name het drumwerk liep niet altijd even soepel.

Tot slot kan je verwachten van een tienerbandje dat vorige week op Noorderslag stond en volgende week haar debuut-album presenteert, dat ze onwijs getalenteerd zijn in het schrijven van lekkere songs. En dat zijn ze. Het publiek, dat grootendeels tijdens het optreden de zaal binnenkwam, was meteen geboeid door deze tienerrock. Die laatste term is trouwens een beetje misplaatst, want met de ogen dicht wijst niets erop dat deze jongens 16 en 17 jaar oud zijn.

Vervolgens is het wachten op zZz. Voor de mensen die deze band vorige week op Noorderslag zagen was dit wachten met gemengde gevoelens. Het optreden van toen kwam namelijk niet in de buurt van de verwachtingen die hun goede live-reputatie plus het goed ontvangen tweede album schiepen. Op de een of andere manier kwamen de songs stuk voor stuk niet uit de verf, met misschien als positieve uitzondering Running With the Beast, de titeltrack van het laatste album.

Maar dit Noorderslag-concert leek ineens jaren geleden toen zZz in Hedon eenmaal haar eerste nummers achter de rug had; de kwaliteit die van het podium afdroop oversteeg alle scepsis. Nummers van het uitgelaten debuut en het meer ingetogen laatste album werden door elkaar gespeeld, waardoor één lange afwisselende rit ontstond die geen seconde verveelde. Het onderscheid tussen beide albums is kortweg te omschrijven als het verschil tussen seventies orgelrock en eighties postpunk. Live is dat het verschil tussen agressiviteit en ingehouden agressiviteit.

Zzz maakte haar live-reputatie meer dan waar. Ook de traditionele noise-partij, waarbij zanger/drummer Björn zijn drumstel verruilt voor een reeks aan zijn microfoon geschakelde effectenpedalen en waarbij toetsenist Daan met synthesizer en al op de top van zijn orgel klimt om vanaf daar met zijn voeten de andere synthesizers te tarten, ontbrak niet. Hij was gekoppeld aan de climax van Running With te Beast en duurde zeker tien heerlijke minuten lang.

zZz besloot de set met twee toegiften (als dat die naam mag hebben wanneer je tien seconden weg bent om  “even de neus te poederen” of nog een extra nummer speelt op voorwaarde dat zanger Björn een foto van het publiek mag maken) en verliet daarna een zaal die nog lang niet toe was aan het einde van deze rit door het donkere en obscure landschap van zZz.