Bij binnenkomst is het voorprogramma Silence is Sexy al begonnen. Silence is Sexy is een Nederlandse groep die muziek maakt met new wave-invloeden. Hierbij valt te denken aan een band als Interpol, maar ook Joy Division wordt veel genoemd. De band won in 2005 de Grote Prijs van Nederland en in 2008 kwam het tweede album ‘This Ain’t Hollywood’ via BitTorrent-tracker Mininova uit. Ondanks een redelijke staat van dienst blijft het grote succes vooralsnog uit.

Het optreden vanavond is erg solide. De band speelt vrij strak, maar de nummers hebben niet echt een eigen smoel waardoor het niet echt blijft hangen. Vooral wanneer de band wat intelligenter opgebouwde songs ten gehore brengt, zwakt mijn aandacht af. Daartegenover staat dat de wat simpelere 'recht-toe-recht-aan-nummers' het wel goed doen. Bij het laatste nummer stormt gitarist Pim van de Werken het publiek in en overhandigt zijn gitaar aan een toeschouwer die het laatste nummer mag afmaken. Zo weten ze toch nog hun stempel op de avond te drukken. Chapeau.

De hoofdact van vanavond laat gelukkig niet al te lang op zich wachten. Voor de Belgen is het lang niet het eerste optreden in Nederland. Nadat de band rondom leadzanger Ian Marien het eigen land overtuigde van hun klasse richten ze hun pijlen langzaam op ons landje. Vorig jaar stonden ze onder andere op Lowlands en gaven ze enkele clubshows in onder andere Rotown en Paradiso. Komend weekend staan ze tevens op Eurosonic. Een doorbraak lijkt onvermijdelijk.

Als de band het podium betreed is de aandacht van een redelijk gevuld Saxion Zaal direct getrokken. Wat volgt is een loepzuiver optreden waarbij de mannen het hele album ‘Ghostwriter’, een gedurfde PJ Harvey-cover en een nieuw nummer spelen. Na vijf nummers vraag ik me af wanneer de ‘fillers’ van het album komen, hun discografie blijft immers beperkt, maar eigenlijk blijven de ‘fillers’ uit. Dit geeft ook weer aan hoe goed hun debuutalbum eigenlijk wel niet is.

Wat de muziek vanavond vooral spannend maakt, zijn de steeds wisselende effecten die gitarist Tom Barbier gebruikt. Hierdoor krijgt elk nummer net even een andere twist en dat blijft gewoon boeien. Zo nu en dan bekruipt mij alleen het idee dat ik naar disc 2 van ‘Hail To The Thief’ van Radiohead sta te kijken. Maarja, beter goed gejat dan slecht bedacht denk ik dan.

Na de reguliere set geeft het publiek de band een hartverwarmend applaus en komen ze natuurlijk even terug om het nummer ‘Moneylender’ te spelen. Ook dit nummer bevat weer genoeg spannends om te  blijven boeien. Na afloop van het optreden ga ik met een tevreden gevoel weer de vrieskou in. Als dit een voorbode is voor de rest van het jaar bij Atak, gaat het helemaal goed komen in 2009. Belgique, douze points!