Argyle, Texas, 5 februari 2009

Studiohulp en assistent-engineer Brian heeft vandaag zelfgebakken bierbrood meegebracht. Ik weet niet of de term bestaat, maar ik noem hem in mijn hoofd stiekem “the relaxed American”, hij heeft nooit veel haast, is altijd behulpzaam, denkt na over zijn woorden (en heroverweegt ze) en doet zijn  klussen met grote aandacht voor details. Zijn bierbrood (recept is op zak) lijkt in de verte op Indische cake, en heeft er vijf fans bij gekregen. Op het moment loopt hij met zijn laptop in de wildernis rond de studio om een draadloos netwerk in de lucht te krijgen. Studiohond Hoagy scharrelt achter hem aan, altijd geïnteresseerd in iets wat mogelijk eetbaar is, al schat hij niet altijd goed in of iets dat ook is. Een stuk hout waar een boterham lucht aan zit is ook zo weg. Of de vingers van een vreemdeling uit Nederland. Hij lijkt er zelf nog het meest van te schrikken dat hij mis hapt. Gelukkig maar want ik heb ze nog nodig.

Eergisteren hoorden we dat hier op het platteland nogal wat coyotes zijn, en ’s avonds horen we ze “yelpen”, een woord dat in hetzelfde kampvuurgesprek langskwam als “yocal” wat iets als kinkel betekent. En als je toevallig in een americana of countryband zit, en nog geen bandnaam hebt, dan heb ik een fraaie, gratis en voor niks in de aanbieding. Natuurlijk moeten de Yelpin’ Yocals wel aan een aantal eisen voldoen: U dient niet in een grote stad te wonen, of er in ieder geval niet geboren te zijn. U dient zich bij voorkeur niks aan te trekken van de wereld om u heen, het liefst zaken als internet en educatie te wantrouwen, en een concept als “open kijk op zaken” moet aan u voorbij zijn gegaan. 

Onze opnamesessies verlopen erg voorspoedig, drums en bas staan er grotendeels op en klinken geweldig. Vanochtend zouden we eigenlijk “gitaaroverdubland” gaan betreden, maar op de een of andere manier hadden we (en Matt) opeens besloten dat we nog wat extra nummers zouden gaan opnemen. Deze hebben we zo veel mogelijk met zijn allen in dezelfde ruimte ingespeeld, akoestische gitaar naast drums, bas en piano, want alhoewel ik geen poot piano kan spelen, kon ik de verleiding van het spelen op een vleugel niet weerstaan. En aangezien we met z’n allen in dezelfde ruimte stonden, en Matt nogal fan is van ambientmicrofoons, zit ie op elk spoor wel een beetje, dus wissen kan niet…. Daarentegen kreeg Arjen net de opmerking dat ‘ie saaier moet zingen op “Between Words and Lies”, zodat we twee totaal nieuwe ervaringen op één dag kunnen optekenen.
Later meer, groeten, en don’t mess with Texas…