Achterin de zaal begint daar 'out of the blue’ promt een kleine man met een hoed, met zijn gitaar om de nek, een lied te spelen. Het is Michiel Flamman die onder de naam Solo opereert. Deze onorthodoxe opkomst zaait gemengde gevoelens bij het bescheiden aantal toeschouwers in de zaal. Wat onwennig kijkt er een aantal mensen langs het menneke heen, terwijl er een paar zichtbaar genieten van het nieuwe nummer van Solo die volledig unplugged ten gehore wordt gebracht. De gemengde gevoelens blijven domineren als de Nederlanse singer-songwriter op het podium zijn set continueert en zijn gitaar op een versterker aansluit. De liedjes zijn mooi, maar met zulke akkoordenschema’s kom je tegenwoordig niet meer weg. Simpel kan mooi zijn, bij Solo is het gewoon irritatie opwekkend eenvoudig. Op de één of andere manier geloof je hem niet, hij weet zelden tot nooit spanning te creëren in zijn set. Zijn stem heeft niks bijzonders, maar stoort ook niet echt. De matige teksten werken dat niet bepaald tegen. Solo verdrinkt in z’n eigen saaiheid. Geen noot klinkt vals, maar de liedjes zijn van ver onder de middelmaat tot aardig. Er zijn legers singer-songwriters die een spannende sfeer neer kunnen zetten. Solo lukt dat niet.

Als je het hebt over een wereld van verschil. Vanaf het moment dat het hoofdprogramma van vanavond, Paulusma, de eerste klanken produceert weet je dat er iets bijzonders gaat gebeuren. Voormalig voorman van Excelsior paradepaardje Daryll-Ann heeft alweer zijn tweede soloplaat uit, die vanavond veelvuldig aan bod komt. De sympathiek ogende rocker heeft een verdomd fijne band om zich heen verzameld, met stuk voor stuk klasse muzikanten. Gitaarliefhebbers worden vanavond verwend met een heerlijke combinatie van de Fender Telecaster en Jaguar, aangesloten op versterkers van datzelfde merk. Wat klinkt dat fijn, die oordoppen gaan uit hoor. 

Vanaf opener 'California Spirit' weet de band een bedachtzaam evenwichtig geluid neer te zetten. Die synergie tussen de bandleden is duidelijk voelbaar, waardoor er een prettige connectie ontstaat tussen de band en het publiek, waarvan er een aantal de verleiding om te dansen niet kan weerstaan. De songs staan als een pakhuis en ontsporen regelmatig in meeslepende jams, waardoor de set veel dynamiek prijs geeft. Jelle Paulusma is, met wijde Adidas trainingsbroek en glimlach, nog steeds die ontspannen frontman. Achteloos wordt de ene prachtige melodie na de andere uit de opgestroopte mouw geschud, die met veel gevoel vooruit worden gestuwd door adequate drums, toetsen, bass en aanvullende geluiden verzorgd door broer Coen. Bezwerend en strak in al z’n nonchalance. Met het country-achtige 'Here We Are' sluiten de mannen de avond af met een nummer dat weer eens eindigt in een lang durende nasleep. Is dat erg? Nee, sommige muzikale uitspattingen kunnen niet lang genoeg duren. Dit is er één van. Hopelijk heeft Men. Flamman goed opgelet tijdens deze formidabele show van Paulusma.