Maandagavond 30 maart 2009. Zo’n 900 fans van de ‘70s popgroep 10CC hebben zich verzameld in het Muziekkwartier te Enschede om nog één keer te genieten van hun helden. Eenmaal in de zaal blijkt dat er toch wel een aantal dingen is veranderd in die tussenliggende jaren.
Het eerste dat opvalt als de band begint te spelen is dat ze waarschijnlijk nooit beter heeft geklonken. Een uitstekend zaalgeluid gekoppeld aan perfecte instrumentbeheersing zorgen ervoor dat het bijna voelt alsof men naar een TV-opname zit te kijken. Dit gevoel wordt versterkt als eens naar het publiek wordt gekeken tijdens de show. Slechts een enkeling zit licht met het hoofd mee te deinen op de muziek, verreweg het grootste gedeelte van het publiek leunt achterover en laat het concert over zich komen.
10CC klinkt nog steeds als een klok
Maar kan de tv-generatie dat wel even laten merken aub?
10cc in Enschede! Dat konden de echte fans natuurlijk niet laten lopen. En dus kwam men massaal naar het Muziekkwartier om de helden nog een keer in levende lijve te aanschouwen. Of misschien was een DVD ook wel okee geweest...
Maar kan de tv-generatie dat wel even laten merken aub?
Enigszins wrang voor de echte fans is misschien dat het bandlid dat qua vocals, spel en presentatie ver boven de rest uitsteekt ook gelijk de meest recente toevoeging aan de band is. Multi-instrumentalist Mick Wilson tilt met zijn krachtige kopstem en groovy percussiespel de band naar een nieuwe hoogte. Ook de andere bandleden laten zich echter van hun beste kant zien in uitgebalanceerde composities met opvallend zuiver en gevoelig gezongen koortjes.
Terwijl de band steeds meer loskomt en onder meer prachtige vertolkingen van de hits ‘Donna’ en ‘I’m not in love’ weggeeft, komt het tv-generatie publiek maar langzaam los van het gevoel naar een scherm te zitten kijken. Pas als Mick Wilson expliciet aangeeft dat het publiek wel eens mag gaan klappen tegen het einde van het optreden wordt hier, eerst nog aarzelend, op ingegaan. Tot in de tweede toegift blijft het publiek op de eerste rijen zitten en pas als wederom Wilson ze erop aanspreekt dat ook mensen die veel geld hebben betaald voor kaartjes best mogen dansen, komen deze mensen overeind. Als dan nog een derde toegift wordt gegeven komt de avond alsnog tot een bruisend slot met de mensen die dan nog in de zaal aanwezig zijn.
Uiteindelijk blijft dan een goed gevoel over. De nummers van 10CC blijven sterk, met prachtige muzikale vondsten ondersteund door uitstekende individuele klasse van de bandleden. Maar ja, het is geen 1975 meer en misschien verdient deze band het daarom wel om de fans van 30 jaar geleden achter zich te laten en een nieuwe schare fans aan te boren die vanaf het eerste nummer laten zien dat de muziek dansbaar is als altijd en vervolgens de daad bij het woord voegen.