Met een programma vol beukende hardcore bands waarvan de oldschool hardcore band Backfire de afsluiter is, zou men een goed gevulde zaal verwachten. Als Incarnate aftrapt, is dit echter voor een vrijwel leeg Hedon. De mensen die er zijn hangen een beetje aan de zijkanten of staan van achter uit de zaal toe te kijken. Of dit nou komt doordat deze band nou net de spits afbijt, dat dit komt door de wat onstrakke bassist of doordat de zanger van de band een paar keer per nummer op de grond spuugt van de zaal, blijft onduidelijk. Overduidelijk was echter wel, de zaal bleef vrijwel leeg. De tweede band van deze avond, Onesta, krijgt al iets meer toeschouwers. Daarnaast weet de band ook het publiek losser te krijgen, mede door hun actieve podium presentatie. Wilt men bij deze band vooraan staan dan moet men oppassen niet opeens een basgitaar tegen je hoofd te krijgen, want deze mannen gaan flink tekeer. Als het dan de beurt is voor de derde band, Billy Club Sandwich, valt de actie op het podium ineen. De aantal goed gezette heren spelen echter met een gedegen passie waardoor het publiek naarmate het optreden vordert steeds groter wordt en er eveneens een pit ontstaat dat de halve vloer van Hedon in beslag neemt. Als het dan zover is voor de afsluiter van de avond is de pit een gevaar voor eigen leven. Het wordt nu pas echt duidelijk dat de zaal toch echt gekomen is voor deze mannen uit Maastricht. Na het intro van André Hazes “Bloed, Zweet en Tranen” dat iedereen luidkeels meezingt is de zaal eindelijk goed gevld en maken de heren het publiek meer dan blij met een strakke knallende show, waar de oren de volgende dag nog steeds van piepen.