De 48-jarige Texaan is gediagnosticeerd als manisch-depressief. Een ziekte die een belangrijke rol speelde in zijn turbulente leven. Genoeg stof dus om Enschede te vermaken met zijn bijzondere verhaal, gegoten in de vorm van simpele maar treffende songs. Zijn stem snijdt als een mes in je hart en compenseert zijn gitaarspel, wat je neefje van 11 eigenlijk beter kan. Aan John Dear Mowing Club de taak om de zaal op te warmen. Deze Hagenezen hadden geen haast en lieten het publiek lekker een uurtje indrinken. Horloges en mobieltjes werden meermaal gecheckt, maar de stemming werd er niet minder om. Toen het drietal het podium besteeg was het dan ook een opluchting dat de show eindelijk kon beginnen.   De band zet een organisch geluid neer. Met behulp van een contrabas, een vol en helder stratocaster-geluid, hoge ‘mowing’ zang en rake klappen van de drummer wist JDMC mensen aan het meeknikken krijgen. Hun donkere rootsy/Americana sound leek het publiek, dat een prettige afwisseling van sfeervolle, rustige en midtempo songs voor de kiezen kreeg, te bekoren. Invloeden van Bob Dylan, maar ook Cold War Kids en Alamo Race Track vielen op. Na een uur(!) spelen lieten ze een goed gevoel achter. Fijn bandje. De Rondbuikige man waar het vanavond allemaal om draait betreedt in ruim zittend joggingpak en met een map met teksten onder de arm het toneel. Hij brengt een viertal nummers ten gehore met zijn typerende breekbare (f)(v)alse(tto) zang en breekbaar gitaarspel... Het wekt een dubbel gevoel op. Enerzijds ga je op in zijn meeslepende, beeldende teksten. Aan de andere kant zie je een stereotype hamburger-Amerikaan die zichtbaar moeite heeft met het indrukken van de simpele akkoorden. Zijn gitaar met moeite in bedwang houdend en constant gefocussed op zijn tekstenmap. Jarenlang drugs en medicatiegebruik lijken daar debet aan. Je krijgt het met hem te doen. Soms lijkt het alsof hij elk moment in elkaar kan zakken. Maar wat weet die man een emotie over te brengen. Gek genoeg onderstrepen zijn gitaarkunsten die emotie. Na een korte pauze krijgt Daniel hulp van John Dear Mowing Club. De Texaan voelt zich zichtbaarder op zijn gemak, nu hij het gitaarspel overlaat aan JDMC. Promt ga je zijn karakteriserende gitaar partijen nog missen ook! Maar het dubbele gevoel blijft toch regeren. Is het een genie of een kruising tussen Dylan en de Jostiband? Kippenvel maakt plaats voor medeleven en vice versa. De microfoonstandaard wekt de indruk een losgeslagen projectiel te zijn die "Dan" maar moeilijk in de bedwang kan houden.  De rauwe, pure emotie in zijn stem vaagt bij vlagen het beeld weg en neemt je mee naar zijn complexe wereld. Waar hopelijk uiteindelijk de liefde zal overheersen. Dat wenst hij ook ons allen toe. De toegift "True love will find you in the end", grijpt iedereen bij het hart. Een prachtige afsluiter. Dat de gitaar dan wat minder hard wordt vast gegrepen nemen we graag op de koop toe.