Op de eerste verdieping van het Vliegende Paard vindt elke woensdag een zogenaamde ‘Studentertainment-avond’ plaats. Afgelopen woensdag was het wel erg druk bij de trap naar boven. De culturele studentenavond is uitverkocht en niet voor niks. Brown Feather Sparrow, een christelijke band, die al sinds 1999 opereert, treedt op. Deze band is niet erg groot, maar heeft in elke regio een vaste schare fans, die trouw elk concert bezoeken.
Het voorprogramma Tears In a Glorious Sky verrast menigeen met gekunstelde indie-pop, die soms doet denken aan Kate Bush, met vleugjes klassieke invloeden. Een veelbelovende nieuwe act, die het nog wel eens veel verder kan schoppen dan de optredens op trouwerijen, waar ze de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest. Het is altijd leuk om een verlegen zangeres, in dit geval Tears-zangeres Elvera Goedhart, te zien, die geen idee heeft hoe briljant hun muziek eigenlijk is. De houding van Goedhart doet een beetje denken aan de verlegenheid van een zangeres als Laura Marling, die eerder dit jaar op Lowlands nog liet blijken het publiek maar eng te vinden. Waar Tears In a Glorious Sky echter voor moet oppassen is dat ze niet te poppy en te keurig worden en dat ze hetzelfde trucje niet steeds gaan herhalen. Kortom, dat ze geen ‘Brown Feather Sparrow’ worden.
Want de vijf bandleden van Brown Feather Sparrow mogen dan een vaste schare fans hebben, de band valt vanwege een eentonig repertoire tijdens Studentertainment aardig door de mand. Overigens heeft het grootste deel van het publiek hier geen last van. De overwegend christelijke fans zitten veelal op de grond, klappen mee, zingen mee en hebben een goede avond. Het is echter niet gebruikelijk om op de grond te gaan zitten bij een indie-concert. Het doet een beetje denken aan de ‘stoeltjes-concerten’, uit de eerste helft van de jaren ‘70. Brown Feather Sparrow probeert met alle macht geen reli-band te zijn, maar ontkomt er niet aan. De band wil haar christelijke achtergrond niet teveel opdringen, maar bij het publiek lijkt die boodschap deze avond niet helemaal doorgedrongen. Het publiek is in ieder geval laaiend enthousiast. Komt het door de oogopslag van zangeres, door de muziek of door de religie? Ik vrees het laatste.