Op vrijdagavond 21 november stap ik, natgesneeuwd maar nieuwsgierig, het Burgerweeshuis in Deventer binnen. Verheugd op de drie bandjes die vanavond tijdens Plugpop zullen spelen. Helaas blijken dat echter andere bandjes te zijn dan de bedoeling: in plaats van 7th Monday spelen nu The Aspen Gems. Niet als afsluitende band, zoals eerst het plan was, maar als opening.

Het schaarse publiek twijfelt; het tempo zit er lekker in, maar de sfeer is er niet naar om helemaal uit je dak te gaan. Dus staat het overgrote deel al kletsend te genieten.

The Aspen Gems brengen een lekker deuntje ten gehore, prima geschikt als opwarmer van de avond. De nummers zijn niet enorm uiteenlopend, daardoor krijg je als toeschouwer al snel het gevoel dat het eerste nummer merkwaardig veel op het laatste nummer lijkt.
Zanger Jan Schaper probeert het publiek regelmatig aan het dansen te krijgen, door uit te leggen dat hun muziek bedoeld is om op te dansen, maar dit levert niet het gewenste resultaat.
Doordat de band goed speelt en de onderlinge samenwerking eigenlijk iets te vlekkeloos verloopt, krijg je al snel het idee dat ze te veel geoefend hebben. Soms lijken zelfs de gitaarsolo’s voorgespeeld.
‘Dertien in een dozijn’ is een term die al snel bij me opkomt na de eerste paar nummers. Af en toe weten ze het publiek en ook mij te verassen door een sneller of ruiger nummer, maar het merendeel lijkt erg veel op elkaar.

Zodra het publiek een beetje begint los te komen, is het de beurt aan Terry Bogus. Deze ruige rockband laat duidelijk horen dat ze aanwezig zijn. Het gevoel en de emotie die bij The Aspen Gems ver te zoeken waren, zijn bij deze band ruimschoots aanwezig.
De zanger zingt elk nummer alsof hij de tekst (opnieuw) beleeft. Zonder aan de microfoon te sleutelen, worden zowel de hoge als de lage tonen zonder problemen gehaald. In het begin lijkt het alsof de microfoon extra mogelijkheden heeft, later blijkt het het bereik van de zanger te zijn.
De instrumenten worden vaak bespeeld met een heel vrolijke, snelle melodie. Zodra de zang er dan bijkomt, voegt deze wel wat toe maar soms is het erg tegenstrijdig. Sommige nummers lijken qua muziek de kant van de reggae op te gaan, terwijl de zang ook hier vrij ruig is.
Afgezien van een enkele oude rocker, kan ook Terry Bogus het publiek niet massaal aan het bewegen krijgen. Dit tot ergernis van de band zelf. Zo roept bassist Zed door de microfoon dat het publiek bestaat uit “allemaal soft-rockers”.

In spanning wachten we de volgende band af: Ivan. Na de volwassen mannen van Terry Bogus en The Aspen Gems, is het nu tijd voor leeftijdsgenoten. Enthousiast bestormen ze het podium en gaan ze uit hun dak op hun eigen muziek. Dit is niet geheel zonder gevolgen: al na een paar nummers knapt een snaar van de gitaar van Joost. 
Het geluid wat Ivan ten gehore brengt, bestaat uit zowel invloeden van de ska, funk als poprock.

Door alle drukte en het enthousiasme, is het soms wel erg chaotisch.
Je krijgt soms het idee dat ze gewoon maar wat doen en het toevallig allemaal bij elkaar past. De jongens hebben duidelijk allemaal hetzelfde doel voor ogen: lol maken en het publiek vermaken. Een zuiver optreden geven hoort hier duidelijk niet bij, dus daar wordt minder aandacht aan besteed. Je zou kunnen zeggen dat dat jammer is, omdat hierdoor de kwaliteit van het optreden op de achtergrond wordt gezet. Maar aan de andere kant is het zo lekker onbezonnen, dat ze wel de meeste mensen aan het dansen krijgen. 

Een poprockbandje, een hardrockband en een jong, enthousiast funk-popbandje lieten vanavond van zich horen. Afgezien van een paar kleine bloopers, ging dit probleemloos. De indruk die ze stuk voor stuk achterlieten, was dat ze hun geluid hebben kunnen laten horen. De optredens gaven volgens mij een goede indruk van de bandjes. De bands lieten horen wat ze wilden en het was aan het publiek om te bepalen waar ze voor uit hun dak zouden gaan.