Hoge houten tafels omringd met wat krukken zijn midden in de zaal van het gezellig aandoende Lantaarn geplaatst. De aanwezige muziekliefhebbers verkiezen het zitten aan die tafels boven het staan, wat een statisch beeld oplevert.
In de dunbevolkte zaal zijn het de Hospital Bombers die als eerste het podium mogen betreden. Het is jammer dat er dan zo weinig mensen waren, want deze band verdient een groter publiek. Ze speelden een overtuigende korte set (20 minuten) met veel ruimte voor nieuwe nummers van hun nieuwe album in de maak. Het optreden had voor de band uit Amsterdam waarschijnlijk dan ook een hoog try-out karakter. De vier nieuwe nummers die ten gehore werden gebracht, lagen in het verlengde van hun debuutalbum Footnotes, dat veel waardering kreeg van beruchte kritische popjournalisten. De nummers van dat album werden lekker puntig gespeeld en klonken net wat feller dan op het schijfje. Typisch zo'n bandje die er live nog eens een welkom schepje bovenop doet.
De band omschrijft hun muziek als ‘stadionfolk’ en ‘protestsongs tegen de liefde’. Veel nummers gaan dan ook over de liefde die veel regen en onweer te verduren te krijgt. Gecompliceerde liefdesrelaties terwijl Nederland is ondergelopen met water en in zwaar weer verkeert, lijken inspiratiebronnen te zijn voor de vernuftig gecomponeerde liedjes. In eerste instantie lijken ze simpel van aard, vaak gebaseerd op slechts drie akkoorden, maar ze worden heel overtuigend en met veel diepgang gespeeld. Het verleden heeft ons ook wel geleerd dat drie akkoorden ook eigenlijk meer dan genoeg zijn...
Zanger/gitarist Jan Schenk en violiste Sussanne Linssen (die ook de philicordia - een soort orgeltje - bespeelt) zijn het leukst om naar te kijken. Ze hebben een goede synergie waarbij ze regelmatig een lach bij elkaar op het gezicht toveren. Sussanne bespeelt al dartelend en lekker vlot haar viool, dat een hele bijzondere dimensie geeft aan de catchy 60’s-achtige popsongs. Frontman Jan staat er als een zelfverzekerde, nonchalante en ook wel eigenwijze rocker met een goed hoofd voor de muziek die ze spelen. De band in zijn geheel straalt, met een drummer die een geheel eigen stijl hanteert en een bassist waar eigenlijk niks op aan te merken valt, een oprechte sfeer uit. Hospital Bombers wist heel knap die sfeer vast te houden. Elke song heeft wel een bepaalde passage of overgang, waarbij in één keer het kippenvel op je armen staat. Zonder hun YouTube-hitje Kittens gespeeld te hebben, waren de gereserveerde 20 minuten al snel om. De Lantaarn werd gevuld met een gevoel van euforie en melancholie, dat niet iedereen leek op te pikken. Voor velen was het dan waarschijnlijk ook wachten op The Girls en de headliner van de avond: GEM.
Het podium was snel omgebouwd en daar stonden The Girls al weer klaar om het inmiddels gegroeide aantal publiek te gaan vermaken met hun aanstekelijke punkpop. Amerikaanse emopop en Engelse britrock lijken in een blender gegooid te zijn. De ‘local kids’ zien de voorste regionen van de zaal niet meer als een ‘no-go-zone’ en beginnen voorzichtig hun danspasjes uit te proberen. Met glowsticks en al.
Deze jonge band wist niet echt te overtuigen. Pas tegen het einde van de set kreeg je het idee dat er echt een band stond. De wat hardere nummers, die toen meer de ruimte kregen, kwamen duidelijk beter uit de verf dan de liedjes die een gevoelige snaar proberen te raken. De bassist doet erg zijn best om energiek en ‘lekker gek’ over te komen, maar het voelt niet echt. Net als de leadgitarist die te veel op zijn ‘Slash-pose’ heeft geoefend. Mocht iemand ooit een prijs krijgen voor het minst geschikt zijn voor een band, zou hij het zijn.
De zanger lijkt 13, haalde leuke riffjes uit zijn telecaster, maar zingt matig. Maar het is zeker geen slechte band. Ze maken fijne liedjes en de Hellendoornse jeugd vermaakt zich prima. Een prima drummer kan niet verhelpen dat deze band maar niet kan ovetuigen. Potentie is er in ieder geval voor deze jongens die met name de meisjes prima kunnen entertainen.
De lichten in de zaal gaan uit, de PA mag wat harder. Het is tijd voor GEM. Het wordt gelijk duidelijk dat ze er zin in hebben vanavond. Het is de op één na laatste datum van deze tour, die geen terugslag heeft gehad op het uiterlijk van de band. Ze ogen fris en de solide set, met veel dynamiek, werd strak en routineus gespeeld. Routine als in: ze speelden beter dan de laatste keer in Atak. De ‘intro stretch’ van Strangers in the night werkt nog steeds prima. Het lijkt wel of deze Utrechtse indierock-helden elke keer net wat beter de set ‘nailen’. Het blokje nummers afkomstig van het eerste album, waarbij zanger/ gitarist Maurits zijn gitaar even met rust laat, brengt het podiumbeest van weleer weer in hem boven. Hij heeft zich de kunst eigen gemaakt een niet vervelende showman te zijn. Al mogen die Elvis heupbewegingen wat minder. De hits van de laatste twee albums worden met gejuich ontvangen. De rustigere nummers van het laatste album New passen prima in de set en verhogen de impact van de daaropvolgende uptempo knallers. Deze set had eigenlijk geen toegift nodig en die kwam dan ook niet.
Deze keer was GEM zeker niet saai, GEM lijkt in topvorm. Laat ze maar snel weer de studio in duiken, want dit smaakte naar meer.