Het is stil en gespannen 15 maart in Hedon te Zwolle. De hoofdact, The Monolith Deathcult, (TMD) die vanavond hun cd officieel presenteert, heeft een geheimzinnige opening. De zwarte gordijnen zijn gesloten en mensen kijken met verbazing (wanneer zijn in Hedon voor het podium de gordijnen gesloten?) naar het volledig in zwart gehulde podium. Als dan na enige tijd de lichten dimmen en de gordijnen open glijden, verlichten groene stralen de zaal. Mannen van TMD zijn in lange leren jassen gehesen, omgeven door een buitenaards aandoende groene gloed. De klanken die door de synthesizer voort worden gebracht, waaronder kerkgezang, geven een duistere toch iets wat opzwepende sfeer. Het publiek is wat lacherig, maar de heren weten met deze act toch een serieuzere indruk neer te zetten dan de voorprogramma's. Door toevoeging van de synthesizer lijkt TMD een wat minder hard karakter te hebben. Het geeft nou net dat beetje extra. De toevoeging van meer melodie in het geheel waardoor het een zachtere sfeer oproept. Hoewel men zich hierin goed kan vergissen. Halverwege het optreden laat men een nummer horen met zo'n snelle dubbele bas en snel gitaarwerk dat zelfs de Thalys hier nog wat van kan leren. Ook samples worden binnen deze groep en op hun nieuwe cd zo nu en dan toegevoegd. Sommige zijn wat typisch te noemen, zoals een Oostenrijks jaren '40 lied dat zeer propagandistisch aandoet. Maar zoals eerder al bleek uit het interview dat 3VOOR12/Overijssel had met de band (resp. Michiel Dekker) is TMD een metal band met een dubbel doel. Hoewel ze zelf zeggen minder van het hak en het beukwerk te zijn, gebeurd dit minder incidenteel dan verwacht, maar is met zekerheid te zeggen dat TMD politiek bewust is en met hun nummers trachten in te spelen op het intellect van de luisteraar. In ieder geval is het opvallend dat TMD vaker met uitzonderlijke teksten op de proppen komt, dan de 'normale' metalband. Echter, normaal is deze avond minder present dan de gemiddelde metalfan mogelijk had verwacht. Erebus, met onder andere de blonde zanger Quilligan, bijt deze avond de spits af. Met een wat afwachtend publiek en een handjevol wild dansende gozers, zit de sfeer er echter al goed in. Erebus staat garant voor strak drumspel en idem dito basspel. De Kampense band die al enige tijd aan de weg timmert en eveneens al internationale optredens op hun lijstje heeft mogen zetten, brengt een energieke show. Zanger Quilligan trekt de aandacht, door onder andere zijn opvallende houding met zijn voet op de monitor, goed naar zich toe. Ondergetekende kan zich niet weerhouden van een prikkelend powerfull gevoel door het muziekspel dat Erebus ten gehore brengt. Carnal Leftovers (CL), de Zwolse deathmetal formatie van deze avond, die net als Erebus vriendjes is op de MySpace van TMD, is eveneens aanwezig om hun muzikale talenten toe te voegen op deze release. Opvallen aan dit optreden is toch wel het stereotype gedrag van de metalhead. Het is of volledig uit de plaat gaan, of op de zijlijn meeknikken op de snelle beat van de metalklanken om enige goedkeuring hiervan te laten blijken. CL roept bij de bezoekers van deze avond voornamelijk het laatste gedrag op. Hoewel dit ook kan liggen aan de eigen energie van de band. De zanger mag dan vanaf het begin een rondspringende vonk zijn op het podium, de vonken blijven bij de overige bandleden nog enigszins achterwegen. De zanger compenseert echter veel door met zijn humor het publiek meerdere malen een glimlach te geven. Een verschijning die overigens niet direct aan een metaltype (zijn die er dus wel?) doet denken. Als dan eindelijk de stemming bij CL eveneens erin komt, begint het publiek ook enthousiaster te reageren. CL zet een aardige show neer, waar vooral de ongewone ritmes die in dit spel te horen zijn de slagroom van hun optreden vormt. Het gitaarspel is wat minder, meer het hakken-en-beuk-werk. Het laatste nummer van hen is een echter de ultieme topper. Het doet de recensent in een moment van verstandsverbijstering zich even de koning(in) ter rijk voelen. Kortom, de release van TMD is een geslaagde avond. Drie bands blazen Hedon het cement uit de voegen, met als kers op de slagroom toch wel de klanken van de hoofdact. Het mag dan soms misschien iets te hard, grof en geil zijn, maar voor sommige mensen is dat op incidentele basis dus best lekker.