Ik kom met de fotograaf aan in een oefenruimte van een drumband in Wijhe. Als ik binnen kom, oefent de band. Het rockt. Het swingt niet, het is net geen pop, maar het rockt. Even vergeet ik dat ik kom voor de band én voor Ivar, de Deventer Idols kandidaat. Het klinkt compleet: 4 volwassen mannen en 1 jongen van 16 die akoestisch gitaar speelt. De laatste speelt en zingt, een volwassen man zingt de tweede stem. En het klopt allemaal. Zoals al gezegd: de band bestaat al 15 jaar. Veel van samenstelling gewisseld in de jaren. Maar nadat de zangeres in haar zwangerschap haar zangkunsten in de wilgen hing en een aantal bandleden - om welke reden dan ook - weggingen, wordt het zoeken: sound en vorm moet je nou eenmaal helemaal opbouwen. Anderhalf jaar later waren ze compleet. En toen kwam Ivar. Ivar is, samen met zijn broertje, het zangtalent van de familie. Allebei gaven ze zich op voor Idols, maar sneuvelden beiden. Ivar heeft er, naar eigen zeggen, een hoop van geleerd: voor de camera staan is een kunst, en dat is wennen. Ook de kritiek die hij kreeg, maar hij wil er van leren. Ivar wil zich helemaal leggen in de muziek. En kritiek is dan welkom. De teksten onthouden was wat moeilijk op dat moment, en op twee bitterballen leven wanneer je ’s avonds Idols moet verlaten ook wel. Maar zowel hij als zijn ouders vonden het avontuur fantastisch. Al was het alleen maar omdat je de ervaring opdoet. Ivar vertelt dat hij er zelf al rekening mee hield dat het Idols-leven niet een lang leven beschoren was. Nadat hij twee duetten (of battles) voor zijn gevoel verkloot heeft, dacht hij dit al. “Het maakt eigenlijk niet uit, de ervaring is leuk en leerzaam. Ik wil me helemaal in de muziek storten, en deze ervaring hoort er bij”. En dat is precies wat hij geleerd heeft. Youtube.com wordt veel bekeken, zijn hyves wordt overspoeld en hij heeft de meest vreemde gesprekken wanneer hij zich op straat begeeft. Het maakt hem niet uit, muziek is nu eenmaal zijn leven. De band lijkt één persoon. Melody Pimp wordt geschreven door Erik, Jim verfijnt. Ondanks Jim’s bescheidenheid wordt dit bevestigd door de hele band. Jim lijkt de muzikale drijfveer te zijn voor de band. Nadat de akkoorden geschreven en geoefend zijn, komt de melodie er in. Erik doet zijn ding, en doet het goed. Ivar is soms tweede stem, soms de eerste. Leeftijd valt weg. Schrijven is schrappen, vertelde Herman Finkers, en de band bevestigt dat. Soms zijn nummers helemaal in orde, soms moet je ze overslaan. Het polder model is hier ingeslagen: De band bepaalt wat goed is of wat niet. Het is nu eenmaal een groeiproces. Iedereen wil maar één ding: goede muziek maken. En ik merk het, de bevlogenheid spreekt boekdelen. Komt dat zien, komt dat zien….