Na een in een woord prachtig concert kan een toegift niet uitblijven. In Hedon is Room Eleven vrijdag maarliefst twee keer teruggefloten door het publiek. Als de mensen de zaal verlaten met een glimlach weet je dat het een geslaagde avond is geweest. Aan het eind van de avond blijkt dat het concert bijna in het water is gevallen. Janna Schra vertelt dat toetsenist Tony Roe zijn melodica is vergeten. Met dank aan ene Eva, die er nog eentje thuis heeft liggen, is het concert toch niet in het water gevallen Niet alleen het publiek, maar ook de band zelf heeft een gelukzalige glimlach op het gezicht tijdens het spelen van de frisse, zomerse muziek. Er worden solo’s ingezet en van elkaar overgenomen. Het publiek is muisstil om Room Eleven vervolgens te belonen met een daverend applaus. Af en toe heeft het optreden meer de relaxedheid van een jamsessie dan van een geboekt concert. Dit is ook de kracht van Room Eleven: de grote mate van ongedwongenheid. Hoewel er af en toe wat geroezemoes in de zaal klinkt luistert het publiek over het algemeen zeer aandachtig. Tijdens de laatste hit Hey hey hey! zingen de bezoekers van Hedon uit volle borst mee. Room Eleven’s Janna Schra heeft het publiek in haar zak, vooral de mannelijke toehoorders. Alles wat ze doet straalt positiviteit uit en wordt goed ontvangen. De muziek is zomers, er klinkt gelach in de zaal als Janna een grapje maakt en als Janna vraagt om stilte tijdens het “hele zachte liedje” Swimmer is het publiek stil en wordt er aandachtig geluisterd. Als Schra het laatste nummer aankondigt rolt een kermende ‘NEE’ door de zaal, Het publiek geeft aan nog lang niet genoeg te hebben van Room Eleven. Hoewel Always zeer lang wordt uitgesponnen kunnen de mensen Room Eleven toch niet laten gaan. Dus fluiten de mensen de band nog twee keer terug. Sad Song wordt als allerlaatste nummer gespeeld. Dat het toch geen trieste avond is geweest is duidelijk: iedereen verlaat de zaal met een glimlach van oor tot oor op het gezicht.