Crosslinx is een jaarlijks terugkerend muziekfestival waarin een divers aanbod aan muziek centraal staat. De muziek verschilt van pop tot klassiek tot rock. Maar de muziek heeft één overeenkomst, de acts zijn allen een uniek stuk kunst. Crosslinx vindt plaats op drie plaatsen in Nederland, waaronder Enschede. Het festival vindt plaats in Poppodium Atak en het Muziekcentrum Enschede op 14 maart 2008. Holland Baroque Society Teitur & Nico Muhly hebben de eer om het festival te openen in de grote zaal van het Muziekcentrum. De zaal zit vol met een erg divers publiek. Holland Baroque Society Teitur & Nico Muhly is een combinatie van een orkest (bestaande uit strijkers, gitaar, piano en blazers) en een zanger die op een sing-songwriter manier zijn ding doet. Het aangename geluid van de zanger is te vergelijken met dat van Nizlopi. Het orkest neemt in de muziek het publiek mee in het ‘filmgevoel’. Het orkest is van hoog niveau en weet daardoor de juiste snaar te raken bij het publiek. Wanneer het optreden na een half uur afgelopen is, is de conclusie dat het eigenlijk veel te kort geweest. Maar pakkend was het zeker. Dan is het de beurt aan Dez Mona in een overvol Atak. Het bezoekersaantal is helaas misleidend. De muziek is vooral duister en vol drama en niet de meest voor de hand liggende keuze, wanneer het doel is om een vrolijke avond uit te beleven. De band weet wel een uniek kunstgevoel op te wekken bij de aanwezigen. Met een gemengd gevoel verlaten wij daarom Atak om alvast plaats te nemen in de grote zaal van het Muziekcentrum. Eenmaal aangekomen in de Grote Zaal draait er op een groot wit doek een documentaire van de volgende band: Eels. De documentaire is de beste wijze om deze band te introduceren. Om 22:00 uur wordt het witte doek gehesen, het decor doet het publiek denken dat er een complete band bestaande uit minstens 6 leden gaat verschijnen. Er is alleen een bosje bloemen als decoratie. Dan verschijnt de man op wie iedereen de hele avond al wacht: Marc Everett. Nadat hij twee nummers solo heeft gedaan verschijnt ook ‘Chet’ op het podium. Chet is de veelzijdige begeleider van ‘E’, zoals Marc zichzelf noemt op het podium. Hij begeleidt hem door middel van: een zaag, een piano, een gitaar en een drumstel. De kleding van de heren is ook op z’n minst opvallend te noemen. Ze dragen beide een overal, er wordt een informele sfeer gecreëerd. Wij voelen ons alsof we getuige zijn van een exclusieve repetitie. Dit gevoel wordt versterkt doordat er weinig interactie met het publiek is. Er wordt af en toe een grapje gemaakt, zo leest ‘Chet’ voor uit de autobiografie van ‘E’. Er staan twee bijzonder muzikale mensen op het podium en het publiek is duidelijk onder de indruk van deze veelzijdigheid. Ze genieten zichtbaar van nummers als ‘I like birds’, ‘My Beloved Monster’ en ‘I need some sleep’. Zelfs als ‘E’ en ‘Chet’ het nummer ‘It’s a Motherfucker’ ten gehore brengen zijn er blikken van bewondering in de zaal te vinden. Absoluut hoogtepunt is de plekverwisseling van ‘Chet’, die aanvankelijk drumt, en ‘E’, die op dat moment piano speelt. Dit is echt alleen maar te geloven als je hier bij bent geweest. ‘E’ heeft de zaal overtuigd, hij is de man die het publiek kan laten zwijgen wanneer hij dat wil, maar ook kan laten juichen en laten schreeuwen voor meer. Dit wordt bewezen wanneer er tot twee keer toe een toegift wordt gegeven. Oh ja, om nog een klein minpunt aan dit geniale optreden op te merken: de nummers zijn erg ingekort. Gelukkig maar, anders was het helemaal net alsof wij dit alles alleen gedroomd hadden.