Overal in Nederland regent het maar in Kampen schijnt de zon. Het is veertien juni, Kampen viert feest op het Full Color Festival. Het mag dan een festival heten maar het voelt als een dorpsfeest. Er hangt een gemoedelijke sfeer over stadspark de Wijde Blik. Op het festivalterrein bouwen kinderen bijvoorbeeld hutten en spelen ze eveneens jambe. Tevens wordt aan de kraampjes eten met onuitspreekbare namen verkocht. Op een ander gedeelte van het festivalterrein zitten de Kampenaren rustig met een biertje in de hand naar een optreden van de plaatselijk dansgroep te kijken. Het Full Color Festival blijkt een evenemnt te zijn voor jong en oud, met verschillende culturen en natuurlijk de nodige muziek. Full Color komt langzaam opgang en erg druk wordt het ook niet maar daar is de sfeer niet minder om. Vandaag is er veel aandacht voor plaatselijk talent. Op de achtergrond klinkt What is this?! , wat verdacht veel lijkt op Nou En, en “Kampen” lijkt het codewoord in de (muziek)programmering. Hoewel je dit niet zou zeggen na het horen van de eerste artiest. Benjamin Winter, de uit San Francisco artiest. Hij mag proberen meer beweging in het, voornamelijk zittende, publiek te krijgen. Met zijn lekkere jazzy singer-songwriter nummers krijgt hij op z’n minst de voetjes van de allerjongste van de grond. De cello geeft het geheel net die aparte sound die het nodig heeft en laat de cellist nou net uit Kampen komen. Zo vrolijk en upbeat als Benjamin Winter eindigt zo ingetogen en rustig begint de John Dear Mowing Club. En veel verandering komt hier niet in. Lichtelijk eentonig. Country blijkt een kwestie van smaak maar niet de smaak van dit publiek. Langzaam loopt de Wijde Blik vol. Wanneer er een stevig drum en overduidelijk gitaarsolo klinkt blijkt waarvoor Kampen is gekomen. De Jeremy’s. Net terug uit het Goffertpark, ze stonden in het voorprogramma van Tokio Hotel. stellen de Jeremy’s niet teleur. Catchy, punky, rauw en vol energie. De Jeremy’s laten zien wie de baas zijn in Kampen. Volgend jaar weer Full Color Festival?