Met haar eerste album ‘Meow’ probeert MiaMia (1980) haar poëzie te laten opgaan in elektronische muziek om zo een evenwichtig resultaat te krijgen, een cohesie van geluid en gesprek: een soundscape. MiaMia kwam er, tijdens haar studie industrial design aan de Hogeschool voor de Kunsten in Arnhem, achter dat ze zich liever met schrijven en film bezig hield en stopte ze met haar studie. Na succesvol een studie audiovisuele journalistiek afgerond te hebben, besloot ze zich toe te leggen op het schrijven van gedichten en het maken van documentaires. Haar cd Meow sluit op het eerste gezicht perfect aan bij haar kunstzinnige achtergrond: de hoes is een bijzonder bewerkte foto van haarzelf en de titels van de nummers spreken tot de verbeelding. Wat te denken van ‘Fluorescent Emmie’, ‘Pink Hyenas’ of ‘Cattalistic Cat’? Maar als je de cd aanzet, is er weinig verschil te merken tussen de nummers. Het is een zeer experimenteel album, iets té experimenteel voor mij. Ze gebruikt soundbites van zichzelf om die te combineren met snelle click-pop-achtige beats. Misschien dat een voorbeeldje helpt: bij het nummer ‘Jimmy Pale’ gebruikt MiaMia een geluid wat mij nog het meest doet denken aan een zucht, combineert dit vervolgens met een soort gekraak, een mishandeling van een akoestische gitaar en een sirene. Dansbaar? Absoluut niet. Goed te doen als je in een geweldig heftige LSD/paddotrip zit? Het lijkt me de enige manier waarop je hier wat plezier uithaalt. Het doet vaag denken aan Aphex Twin, maar dan zonder de beats, zonder de afwerking, zonder het we-dansen-de-hele-nacht-door gevoel. Het zijn liedjes die qua intentie duidelijk goed zijn, maar de uitwerking is nog te rauw. De muziek is te structuurloos om makkelijk in het gehoor te liggen, en te opvallend om achtergrondmuziek te zijn. De constante stroom van bliepjes, stemmetjes en andere geluidjes leiden teveel af en vormen uiteindelijk niet één geheel, wat toch de bedoeling leek te zijn. De conclusie laat niet op zich wachten: er moet nog veel gesleuteld worden aan deze cd. Bij het aanzetten van deze plaat krijg je al snel het idee dat je in de soundtrack van een verwarrende arthouse film bent beland, wat niet bepaald iets is wat ik graag wil op mijn vrije zaterdagavond. Maar wat mij betreft is het ook geen absolute afrader: ik denk dat deze nummers afzonderlijk heel goed te mixen zijn, voor een wat meer easy-listening resultaat.